Commentarius in February IV Liturgia, MMXXI by Marcus Tullius maria Epicoco

Praesens Evangelium narrat in singulari instrumento quod discipulus Christi habere debet;

Et vocavit duodecim et misit illos binos, et dedit illis potestatem spirituum immundorum. Et precepit eis ne quid tollerent in via nisi lignum: non panem, non stratum, neque pecuniam in loculis; sed tantum sandaliis non induantur duabus tunicis.

Primum, quod confidunt, heroici non personales, sed relationes sunt. Inde est quod duo mittit binos. Venditio consiliorum non est ostium-ad-ostium, sed evidens indicium quod sine certis relationibus evangelium operari non potest nec credibile est. Hoc sensu Ecclesia imprimis locum habet harum certarum necessitudinum. Et probatio firmitatis videri potest in virtute quam contra malum habes. Nam id quod maxime malum timet communio est. Si in communione vivis, potestatem habes "super immundos spiritus". Primum igitur intellegimus quid mali faciat in discrimen adducere. Sine hac fidelitate relationum dominari potest. Divisi sumus, victi sumus, iuncti victores sumus. Hac de causa, Ecclesia semper communionis defensionem tamquam primum propositum habere debet.

"Et precepit eis ne quid tollerent in via nisi baculum".

Stultum est vitam sine vestigio subire. Quisque non solum opinionibus, ratiociniis, affectibus credere potest. Sed eget ut ipsum. Christianus enim Verbum Dei, Traditio, Magisterium non ornamenta sunt, sed lignum in quo vitae innititur. Sed testificamur diffamationem intimae christianitatis omnes quae "sentio", "sentio". Hoc genus accessus tandem efficit ut nosmet ipsos inveniamus ac saepissime amittamus. Objectum punctum habens, quo vita acquiescet, gratia est, non terminus.