Commentarius in liturgia Februarii II, MMXXI by Marcus Tullius maria Epicoco

Festum Praesentationis Iesu in Templo comitatur transitum Evangelii, quod narrat. Exspectatio Simeonis non solum nobis huius viri fabulam narrat, sed structuram docet fundamentum cuiusque viri et mulieris. Facilitas exspectans est.

Saepe nosmetipsos definimus in relatione exspectationum nostrarum. Exspectatione nostra sumus. Quo cognito, vera substantia omnium exspectationum nostrarum semper est Christus. Ipse est verus impletio eorum quae in cordibus gerimus.

Id quod fortasse omnes facere conemur, est exspectatio nostra innovando Christum quaeramus. Non facile est Christo occurrere, si exspectationem non habeas. Vita sine exspectatione semper est aegra, vita pondere plena et sensu mortis. Inquisitio Christi cum forti conscientiae regenerationis magnae exspectationis in corde nostro coincidit. Numquam autem sicut in hodierno Evangelio tam bene expressum est argumentum de lumine:

« Lumen ad illuminet populos et gloriam plebis tuae Israel ».

Luce fugat tenebras. Luce, quae tenebrarum Summam revelat. Lux, quae dictaturo confusionis et timoris, redimit tenebras. Et haec omnia perstringuntur in puero. Iesus peculiare munus habet in vita nostra. Negotium habet versandi in luminibus ubi tantum tenebrae sunt. Quia solum cum mala nostra nominamus, peccata nostra, quae nos terrent, ea claudicamus, tunc demum ex vita evellere possumus.

Hodierna festivitas est "in lucem". Hodie debemus audaciam esse obsistere ac vocare omne gaudium nostrum, omne quod in altum volare non sinit: relationes pravas, habitus pravos, metus sedimenta, exstructa insecuritates, necessitates incognitas. Hodie non est timendum hanc lucem, quia sola post hanc salutarem « denuntiationem » potest « novitas », quam theologia salutem vocat, in vita nostra incipere.