Devotio ad Sacramenta: matrimonium a Iesu in Novo Testamento institutum

In NT subeimus cum verbo Christi quod est definitivum: hoc valet in aeternum et pro omnibus. Eius verbi valor ex eo manat quod Filius Dei est et in nostra vita versatur humanam experientiam superans in summa libertate a peccato.

Eius verbum definitivum est ac decretorium!

Iesus Nazarenus amoris experientiam prorsus ad ultimos consectarias usque vixit. Pro unoquoque homine, matrimonio vel non, interest ut vivat ille amor, quem Christus docuit et vixit.

In NT non multa mentio conjugum et conjugii.

In scriptis NT multo plura memorantur de regno Dei, misericordiae, amoris, de Christo mortuo et resuscitato, novae vitae in Spiritu, ultimorum temporum.

Ubi de amore loquens, nt fere semper utitur verbo agape.

Breviter in tribus verbis habitemus, quae in graeco sermone adhibebantur, ad significandum amorem: filìa, èros, agape.

Filia per amicitiam designamus (occursum, benevolum, reverentiam, auditionem).

Omnis homo amicitias et necessitudines indiget quae eas locupletant. Nemo solus potest vivere. Amicitia magni pretii ac pulchritudinis praesertim cum caret atque alitur communi inquisitione veritatis, pulchritudinis, iustitiae.

Haec est communissima experientia humana quae etiam fundamentalis est in duobus. Coniuges imprimis amici esse debent et se mutuo ut amicos amant.

Alter terminus est eros. Eros alterum in sua pulchritudine, dotibus, se cum eo et cum eo ditare.

Diliges alterum, quia ei similis sum, quia operae pretium est ipsum amare, et quia amori reciprocum esse spero. Eros amor typicus est hominis, amor viri in mulierem ac vicissim.

Est amor intime connexus sexui, vis ac teneritudo in corporeitate expressa. Sexus est et teneritudo, ut in Canticis Canticorum vidimus. Eros amor gratis non est, reditum requirit.

Est vehemens desiderium desiderii erga amatum ad voluptatem veneream participandam ac proinde experientiae altae unitatis ac plenitudinis.

Eros - si affectivitatis ac teneritati non coniungitur - potest etiam esse negativa vis, quae impugnationem et contentionem obstringit, atque claudi in impulsus instinctus potest, ita alterum in eius legittimam exspectationem amati propediem.

Fragilis et sublimis est eros, natura humana in pulchritudine et ambiguitate est, inter vitam et mortem, inter donum et possessionem.

In NT nulla mentio huius amoris, quia in homine existimatur adesse et donum Dei est, de quo iam in Vetere Testamento satis dictum est.

In nt supra de agàpe loquimur. Liber est erga alterum amor nihil sibi postulans ac postulans. Est amor qui corporeitatem excedit, sexus, quam amorem cadit. Est pura sui oblatio, prorsus gratuita. agape in primis est Dei erga nos amor, qui per crucem Iesu Nazareni manifestatur.

Pater nos amore misericordiae amat.

Per Spiritum nos quoque datur ad participandum hunc gratuitum Dei amorem, agape ergo amor est quem Spiritus Sanctus dat nobisque sanat fragilitatem omnis amoris humani, amor est qui nos a possessione liberat ac praestat. firmitatem et fidelitatem. Ultimum est vexillum ad quod referendum est.

Re quidem vera, postulat sacrificium et renuntiationem ad bonum alterius. Matrimonium etiam hoc amore casto indiget: Iesus eam ut necessariam proponit ad personam et coniugum adimpletionem. Hoc est quod legitur in NT (Mt 19,3, 11-XNUMX).

Hic locus nos ostendit cum Iesu in omni conflictu cum mente et consuetudine sui temporis. Iesus non conveniet cum condicione quae tunc viget, non dabit novam legem, sed consilium Dei in tota sua re- ponet, sicut in initio fuit.

V. 3 Tunc accedentes pharisaei tentabant eum et interrogabant eum: " Licet homini dimittere uxorem suam quacumque ex causa?"

Pharisaei solum volunt cognoscere causas quae permissum est viro uxorem dimittere, sed possibilitatem divortii sumi pro concesso putaverunt. Eo tempore Iesu duae scholae erant et duae doctrinae hac de re in Israel.

Rabbi Shammai schola docuit divortium solum in adulteriis mulieris esse concessum. Rabbi Schola Hillel quavis ratione divortium permisit.

Pharisaei voluerunt Iesum inter has duas scholas consistere ac validas causas divortii dare. Numquam iterum exspectaverunt responsum quod scholas et opiniones in perpetuum contrivisset, matrimonium in integrum restituens ac indissolubilitatem suam, prout a Deo ab initio fuerat desideratum.

VV. 4-6: Qui respondens ait: "Non legistis quia Creator ab initio masculum et feminam creavit eos et dixit: Propter hoc relinquet homo patrem et matrem suam et adunabitur cum uxore sua et erunt duo". una caro? Itaque jam non sunt duo, sed una caro. Quod ergo Deus coniunxit, homo non separet.

Iesus, abiecta mentis intentione, moribus et legibus humanis, directe refertur ad consilium Dei primigenium pro duobus.

Vir et mulier a Deo coniunguntur qui attractionem amoris in eis constituit. Hoc mysterium plene cognosci et observari debet in omnibus suis implicationibus et in omnibus eius dynamismo.

Apud Iudaeos appellatio carnis hominem in sua universitate indicat. In matrimonio vir et mulier una caro fiunt, id est unitas, una persona. Persona autem dividi non potest. Iesus enim hoc verbum Dei semper valet pro omnibus coniugibus. Verbo Dei opponitur non moribus et culturis. Iesus omnem quaestionem iuridicam humanam excedit. Forsitan praescripta capiet, matrimonium ius tollet, sed haec omnia radicaliter insufficientia erunt ad mysterium coniugum continendum et illustrandum.

VV. 7-8 Obiecerunt illi: "Quid ergo Moyses mandavit dare libellum repudii et dimittere?". Respondit eis Iesus: « Propter duritiam cordis vestri Moyses permisit uxores vestras repudiari, sed ab initio non erat talis ».

Lex declaravit cor hominis aegrotare ideoque per se ipsum non posse vivere consilium Dei.

Vera quaestio cordis humani est. Novum cor desideratur, capax ad Dei voluntatem implendam, ad magnum coniugum mysterium plene vivendum.

Gratia Dei opus est, Spiritus Sanctus qui homini cor novum dat, capax ad amandum sicut Deus amat.

V.9 Ideo dico vobis: Quicumque dimiserit uxorem suam, excepto concubinatu, et aliam duxerit, moechatur.

Iesus auctoritati intervenit eius qui est legis magister atque specimen absolutum, radicale, sine exceptione proponit.

V. 10: Dixerunt ei discipuli ejus : Si ita est hominis in muliere, non convenit nubere.

Discipuli agunt et ... feriunt generalem praedicationem.

His conditionibus nemo amplius uxorem ducet! Immo haec obligatio nimis gravis est et intoleranda sibi homini, qui per Christi gratiam non est liberatus. Nunc autem ibi est gratia, novum cor omnibus offertur: ergo tota viri ac mulieris fidelitas possibilis est obligatoria.

V. 11 Quibus ille respondit: 'Non omnes intellegere possunt, sed quibus datum est'. Necesse est ut quicumque Christum plene suscipiat et novitatem Regni vivat, gratiam recipiat in summa fidelitate vivendi. In fidelitate vivere in tota vita donum est: "Quod impossibile est apud homines fieri apud Deum" (Mt 19,26, XNUMX).

Deus nos condiciones peccati et mortis superat, sicut in vita Iesu accidit, sola humana vi comprehendi et vivere non potest magnum fidelitatis pretium, sed gratia Dei hoc momentum non solum non est pondus; sed fit gaudium et elevatio ad humanos gradus inauditos.

Qui nubunt, non possunt sibi soli aut illi inniti. Praestat ratio ad quam nos vocamur, major est quam nos ac infinite nos superat.

Matrimonii sacramentum nobis dat gratiam ad ipsam fidelitatem Dei in Christo manifestatam participandam. Fides autem significat proprium donum definitivum coniugi. Ita omne matrimonium quod in fidelitate perseverat, pro mundo fit signum. Signum quod omnia apud Deum possibilia sunt, signum veram libertatem humanam in dono sui definitivo perfici.

Hic locus Evangelii non nova onera nobis imponit, non novis nos vinculis obligat, sed liberat, efficit ut vera laetitia perfruatur.

1 Cor

quae autem scripsistis ad me bonum est homini mulierem non tangere 2 Unusquisque autem propter periculum incontinentiae unusquisque suam uxorem habeat et unaquaeque suum virum habeat

3vir uxori officium facit; similiter et uxor ad virum suum. 4 Uxor non est sui corporis arbiter, sed vir. eodem modo vir non est sui corporis arbiter, sed mulier. 5 Nolite abstinere inter vos, nisi per consensum et tempus, ad orationem vacetis, et revertimini in simul, ne tentet vos Satanas in tempore passionis. 6 Hoc autem dico vobis: secundum indulgentiam, non secundum imperium. 7Vtinam omnes mei similes essent; sed unumquodque donum suum habet a deo, et quidam aliter, et quidam aliter.

8 Non nuptis et viduis dico: bonum est illis manere sicut ego. 9 Quod si in continentia vivere nesciunt, nubant. melius est nubere quam uri.

10 praecipio autem maritos non ego sed Dominus ut non discedat mulier a viro 11 et si pars fuerit innupta vel viro suo reconciliabitur et vir uxorem suam non dimittat

12 aliis dico non Dominus si autem frater noster uxorem incredulam habet et sinit eam manere cum illo nolite eam dimittere 13 Mulier autem quæ incredulum est virum, si permittit manere cum ea, non dimisit eum. alioquin filii vestri essent immundi, dum sancti sunt. 14 Si autem infidelis vult separare, separet. his in rebus non servit frater aut soror; Deus te ad pacem vocavit! 15 Et quid scis, mulier, si virum salvum facies? aut quid scis homo, si mulierem salvam facies?

17 Ex his ergo omnibus, secundum quod Dominus dedit illi, vivet; sic omnibus ecclesiis dispono. 18 Dictus est aliquis circumcisus? Noli celare! Nondum circumcisus vocatus est? Nolite circumcidi. 19 Circumcisio nihil reputat, et præputium nihil considerat. sed observatio mandatorum Dei, 20 unusquisque secundum quod vocatus est, manet. 21 Servus vocatus es? Noli commoveri; sed etiam si potes liber fieri, potius ex conditione tua prodes! 22 Nam servus qui vocatus est in Domino, libertus est a Domino. Similiter qui liber vocatus est, servus est Christi. 23 Pretio empti estis: nolite fieri servi hominum. 24 Omnes, fratres, manent apud Deum in statu in quo vocati sunt.

Virginibus mandatum non habeo a Domino, sed consilium do, quasi misericordiam consecutus a Domino et fide dignus. 25 Existimo ergo quod bonum est homini propter præsens necessitatem manere. 26Nunquamne te ligatum mulieri reperis? Noli tabescere. Solutus es ut foemina? Noli quaerere eam. 27 Si autem acceperis uxorem, non peccasti. et si virgo duxerit virum, non est peccatum. Habebunt tamen tribulationes in carne, et ego tibi parcam.

29Hoc dico vobis, fratres; posthac qui uxores habent, quasi non habeant; 30 qui flent, quasi non flentes, et qui gaudent quasi non gaudentes; qui emunt, quasi non possideant; 31 qui utuntur hoc mundo, quasi non utantur: quoniam praeterit locus huius mundi. 32 Volo te sine sollicitudine videre: qui non est uxoratus, solicitus est quæ Domini sunt, quomodo placeat Domino. 33 qui autem cum uxore est sollicitus est quae sunt mundi quomodo placeat ei uxor Sic mulier innupta, sicut virgo, versatur in rebus dominicis, ut sit sancta corpore et spiritu; nupta vero, quae mundi curat, quomodo vir ei placere possit. 34 Dico autem hoc ad utilitatem vestram: non ut laqueum vobis iniciam, sed ad id, quod honestum est, et quod facultatem præbeat sine impedimento Dominum custodiat.

36Si quis autem existimat se non recte ordinare ad virginem suam, si extra aetatem est, et melius est fieri, faciat ut libitum est, non peccat. Etiam matrimonia! 37 Quicumque ergo obstinatus est in corde suo, non indigens, sed propriae voluntatis arbiter est, et statuit in corde suo servare virginem suam, bene facit. 38 Denique, qui duxerit virginem suam, bene facit; et qui non jungit, melius facit.

39 Mulier alligata est quamdiu vir eius vivit; si autem mortuus fuerit vir, cui vult nubere, dummodo hoc in Domino fiat. 40Quod si ita manet, ut opinor, melius est; Credo equidem quod et ego Spiritum Dei habeo.

In communitate corinthia quaestio de libertate matrimonii ac de libertate sexuali penitus sensi. Erant in omnes partes theoreticae et practicae exaggerationes. Qui effrenati ad venerem vivebant, forte religiositate velati (Aphroditis templum plus quam mille meretrices habebant!). Qui contra, misogynista et misogamous (opponitur mulieribus et nuptiis).

Hae categoriae profundam pessimismum circa matrimonium disseminaverunt.

Tunc deerant qui tam studerent de vita Christiana ut saepe uxoris ac liberorum obliviscerentur. Paulus neque illius licentiam, neque illius atram approbat. Eorum litteris ac quaestionibus clarius et strenue respondet.

VV. 1-2: quae scripsisti mihi, bonum est homini mulierem non tangere; Sed propter periculum incontinentiae unusquisque suam uxorem habeat, et unaquaeque suum virum.

In capite VI, Paulus professus est consortium meretricium non liberationem esse, sed servitutem. Ad hanc moralem perturbationem vitandam, bonum est unicuique viro propriam uxorem habere, et quaelibet mulier virum suum habere.

VV. 3-4: vir ad uxorem suam pertinet; similiter et uxor ad virum suum. Mulier non est sui corporis arbiter, sed vir; similiter vir non est sui corporis arbiter, sed mulier.

In duobus christianis oportet esse perfectam reciprocum ac paria iura et officia. Sententiae, saltem theoretice, pro nostro culturae suppositae sunt, sed tempore Pauli scribentis erant prophetici et turbulenti.

V. 5: Nolite abstinere inter vos, nisi per consensum et tempus, ad orationem vacetis, et revertimini in simul, ne tentet vos satanas in passionibus.

Apud Hebraeos apud Hebraeos sollemne fuit excedere domum et uxorem per tempus, studere legis;

Quidam Corinthi adeo alacres ac spirituales fuerunt, ut uxores obliti sunt, ut ad causam evangelii se conferrent. Paulus hos moderatur homines.

Castitas positiva est, sed ab ambobus coniugibus mutua concordia perfici debet et castitas utique esse debet duorum coniugatorum, non caelibum et virginum. Paulus duos ad veritatem revocat; utrumque habet situm et alterius evolutionem.

VV. 6-7: Hoc autem dico vobis secundum indulgentiam, non secundum imperium. Utinam omnes similes mei essent; sed unumquodque donum suum habet a deo, et quidam aliter, et quidam aliter.

Coelibatus pro Christo gratia est, matrimonium in Domino gratia est. Duae diversae gratiae sed complementariae: utraque vocatio a Deo ad sanctitatem crescendi.

VV. 8-9: non nuptis et viduis dico: bonum est illis manere sicut sunt; si autem non noverunt continentiam vivere, nubant. melius est nubere quam uri.

Paulus laetus est suam caelibem experientiam proponere, sed aestimans condicionem et ambitum Corinthiorum concludit quod quisque suas facultates bene aestimare debet; non facile est absolutam pudicitiam experiri. Cum verbo ardere Paolo ad anarchicam et inordinatam sexualitatem refertur.

VV. 10-11 quod autem nuptae praecipio non ego sed Dominus uxor autem a viro suo non separet et si haec discesserit manere debet vel reconciliari viro suo et vir non dimittat virum uxor.

Fides perpetua a Domino praecipitur. Nemo nubere potest vivente coniuge.

VV. 12-16 aliis autem dico non Dominus si autem frater noster uxorem incredulam habet et quae permittit manere apud illum nolite dimittere eam Mulier autem quæ incredulum est virum, si permittit manere cum ea, non dimittit eum. alioquin filii vestri essent immundi, dum sancti sunt. Si autem infidelis vult separare, separet; his in rebus non servit frater aut soror; Deus te ad pacem vocavit! et scisne, si mulier virum salvum faciet? aut quid scis homo, si mulierem salvam facies?

Conjugia subisimus quae ante conversionem ad christianitatem unius ex duobus coniugibus exstiterunt. Si coniux pagana manens non amplius cupit vivere cum coniuge facta Christiana, haec sponsam Christo praeponere non debet, relicta christianismi ad pacem cum sponso: absolutum non est matrimonium, sed Christus.

Sanctus Paulus de fine matrimonii commemorat: sanctificatio per alterum.

VV. 25-28: Virgines non habeo praeceptum a Domino, sed consilium do, quasi misericordiam consecutus a Domino et fiduciam meretur. Existimo ergo quod bonum est homini propter praesentiam necessitatis sic manere. Vin' te ligatum foeminae? Noli tabescere. Solutus es a muliere? Noli quaerere eam. Si autem acceperis uxorem, non peccasti; Habebunt tamen tribulationes in carne, et ego tibi parcam.

Cum Paulus hanc epistolam scribit, putat proximum Domini adventum inminere et hac de causa interdum deminuere matrimonium et caelibatus superioritatem proponere. Reapse, etiam his versibus Paulus sanam ac realem notionem sexualitatis et matrimonii ostendit.

VV. 29-31 Hoc autem dico vobis, fratres; posthac qui uxores habent, quasi non habeant; qui clamant, quasi non clamantes, et qui gaudent, quasi non gaudentes; qui emunt quasi non possideant; qui utuntur hoc mundo, quasi non plene utantur; quia scena huius mundi transit.

Omnia vivendum ratione habita quod vita spiritus est et omnes res mundi, etiam conjugii, sunt res penultimae. Omnia relativa esse debent, non ut in dis- cussione et indifferentia vivant, sed ut Christus, qui unicus est absoluta ac definitiva nostra vita, in primis ponatur. Omnia perpendenda et aestimanda sunt in luce resurrectionis et vitae aeternae.

VV. 32-35 volo sine sollicitudine te videre, qui non accepit uxorem, sollicitus est quae sunt Domini, quomodo placeat Domino; qui autem nupta est, cogitat quae sunt mundi, quomodo placeat uxori, et divisus est se! Sic mulier innupta, sicut virgo, versatur in rebus dominicis, ut sit sancta corpore et spiritu; nupta vero, quae mundi curat, quomodo vir ei placere possit. Et hoc ad utilitatem vestram dico, non ut laqueum laqueum, sed ut id quod dignum est, vos dirigat et sine impedimentis conservet Domino.

Hi versus semper inserendi sunt in praecedentium contextu, qui nos invitant ad vivendum quasi non in prospectu quod finis temporis prope est. Pro Christo operari et pro Regno pleni temporis vocatio est omnis christiani. Unusquisque consideret utrum id melius facere possint nubendo vel caelibe vivendo.

V. 39: Mulier alligata est quamdiu vir eius vivit; si autem mortuus fuerit vir, cui vult nubere, dummodo hoc in Domino fiat.

Christianus viduus vel vidua iterum nubere potest, sed cum socio qui permittit in Domino vivere matrimonium, hoc est, ut Christianus. Pro christianis, solum novum factum matrimonii fuit fidelitas et amor a Christo edocti et ut christiani vivebant.

Ephesians 5,21: 33-XNUMX

21 subiecti invicem in timore Christi

22 Mulieres viris subditae sint sicut Domino; 23 vir enim caput est mulieris sicut et Christus caput est Ecclesiae ipse qui est salvator corporis sui 24 Et sicut Ecclesia subiecta est Christo, ita et mulieres viris suis in omnibus.

25 Et vos viri, diligite uxores vestras, sicut Christus dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea, 26 ut eam sanctificaret, mundans eam lavacro aqua comitante verbo, 27 ut coram universa Ecclesia sua manifestaretur. non macula aut ruga aut quid tale, sed sancta et immaculata. 28 Ita et viri debent diligere uxores suas ut corpora sua. 29 Nemo enim umquam carnem suam odio habuit; quinimmo eam nutrit et fovet, sicut Christus cum Ecclesia, 30 quoniam membra sumus corporis eius. 31 Propter hoc relinquet homo patrem et matrem suam, et adhærebit mulieri : et erunt duo in carne una. 32 Sacramentum hoc magnum est; Hoc dico de Christo et Ecclesia! 33 Sic et vos unusquisque uxorem suam sicut seipsum diligitis: mulier autem verecundum virum est.

Hic textus est magni ponderis ad cognoscendam realitatem matrimonii in omnibus suis divitiis. Paulus et primi Christiani codices domesticos sui temporis sumpserunt, eosque novo modo vivere conantur. Novitas consistit in legibus vivendi, quae familiam regebant secundum Christi doctrinam et exemplum. Christiani omnium temporum iustis legibus in suo vigore obedire debent, easque vita superare conantur.

V. 21: subditi estote invicem in timore Christi.

Reciprocum statim inculcavit. Unicuique autem alteri subjectum erit secundum Evangelium Christi. Omnis habitus principatus tollitur; quisque in familia se submittere debet: omnes omnium servi, nullus cuiusquam dominus.

VV. 22-24: Mulieres viris suis sicut Domino subditae sunt; vir enim caput est uxoris, sicut et Christus caput est ecclesiae, ille qui servator est corporis sui. Et sicut ecclesia subiecta est Christo, ita et mulieres viris suis in omnibus.

Maritus et uxor eandem relationem inter Christum et Ecclesiam in re coniugum exprimunt. Notabimus in versu sequenti, positionem mariti minime commodus vel commodam esse, sed magis expostulantem et expostulantem.

V. 25: et vos viri, diligite uxores vestras, sicut Christus dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea.

Maritus debet amare sicut Christum, et tunc seipsum pro uxore sua dabit. Hic agape amor opponitur nulli rixae, cuiuslibet habitus excellentiae vel servitutis. Viri debent se dare, hoc est, suas uxores diligere, ut suam vitam pro eis faciant, sicut Christus pro Ecclesia sua.

VV. 28-30: Ita et viri debent diligere uxores suas ut corpus suum, quoniam qui uxores suas amant. Nam nemo umquam carnem suam odio habuit; quinimmo eam nutrit et fovet, sicut Christus cum Ecclesia, quia membra sumus corporis eius.

Vita sicut duo coniuges debent donum Christi pro Ecclesia effingere.

Unusquisque se in altero donum faciet, sicut Christus se Ecclesiae donat.

Coniuges manifestatio est amoris Christi eo modo quo coniuges se amant.

VV. 31-32: Propter hoc relinquet homo patrem suum et matrem suam, et adhærebit se mulieri, et erunt duo in carne una. Sacramentum hoc magnum est; Hoc dico de Christo et Ecclesia.

Auctoritas in Genesi admonet nos coniuges esse imaginem et participationem amoris fecundi et creantis Dei, hac imagine comprehendi possumus mysterium unionis Christi cum Ecclesia.

Mysterium significat: consilium salutis a Christo impletum, quod se manifestare et per Ecclesiam tempore impleri pergit. Ita coniugum amorem Dei in Christo Iesu manifestati et in vita sua revelare et adimplere pergunt.

Coniuges et Ecclesia signum sunt, manifestatio et praesentia amoris Dei in Christo revelati. Matrimonium est participatio mortis et resurrectionis Christi. In coniugibus quod in Christo factum est, debet evenire: malum vince, a morte ad resurrectionem transeundo.

Cum matrimonium in Christo vivitur et sicut Christus, fit donum et signum spei pro mundo. agape coniuges adiuvabit ad novas necessitudines vivendas, sicut Christus amat; frater et soror fieri, quia eiusdem Patris sunt filii; testem et fraternitatem in mundo credibilem reddere. Matrimonium est forma plenissima congressionis inter virum et mulierem, si totus amor completur forma perfectissima.

Omne matrimonium, obstante fragilitate, omnibus testatur legem magnam, quae salvat et cognoscit, esse agape. Singuli coniuges, sacramentum matrimonii viventes, quod est participatio mortis et resurrectionis Christi, vehementer mundo nuntiare debet quod quicumque perdiderit animam suam propter Christum, salvabit illud (Lc 9,24, XNUMX). Quisque homo immensam amoris famem habet, quisque vult amari, quisque accipere vult, sed hic amor nos a suiipsius non liberat, non fructuosos reddit. Ubertas est in amore agàpe, in gratuita et gratuita donatione, non propriae utilitatis quaerendae, sed alienae. Solus agape est fructuosus creaturae spiritalis et concretae servitutis. Tantum amore Dei possumus diligere proximum sicut Christus nos dilexit.

Quilibet coniugum fructus (filiorum, operum bonorum, testimonium amoris in Deum et fratres ...) est et erit signum quod alter alterum amavit se renuntiando: hic est agape, amor Dei; hic est finis, ad quem contendunt ii, qui in Domino sunt, conjugati;