Summus Pontifex « propius nos senectus adducit ad spem quae nos ultra mortem manet ».

Verno die; Franciscus Pontifex ille in consuetudine generali datus est. Turba fidelium ante eum verba eius attentius audiebat. Eo die argumentum erat senectutis et significatio in omni vita hominis.

Cum sapientia et suavitate Papa exposuit senectus tempus gratum est testimonium Christi exspectationem cum gaudio testari. Senes exspectant a occurrens cum Domino quod tempus vitae sinit ut magis perspicuum fiat in promissione veri destinationis vitae: a locus ad mensam cum deo in regno eius.

Sublineavit senectutem in humiliatione degere tristezza non solum sibi, sed etiam aliis. Pro, senex cum dulcedo et quantum vera enim vita disponit ad solutionem erroris potentiae quae sibi sufficiens esse debet.

Audientibus Papa sublineavit quod, cum a praesumptione semper simus liberamur perfect et sananam senescentis etiam maius opus fit. Haec vitae condicio nos sinit donum Dei agnoscere atque illud cum aliis communicare. Ibi vitae in terra non in seipso clauditur, sed ulterius per mortis transitum destinatur. Locus adventus noster verus non est hic, sed iuxta Dominumubi semper habitat.

Summus Pontifex, tempus senectutis propius adducit tempus perfectionis nostrae exsistentiae

Summus Pontifex monuit ut tempus prohibere vellet, quaerens a . aetema iuventa et bene ens infinitum et impossibile est delirare. Exsistentia nostra in terra momentum est transitus ad vitam aeternam praeparandam. Imperfecti sumus ab initio, et imperfecti manemus usque ad finem. Tantum in Deus plenitudinem vitae nostrae inveniemus.

Senex, Franciscus conclusit, hanc perfectionem. Scit significatione temporis et limitations loci vivimus initiationem nostram in vitam aeternam. Senes cum sapientia sua testes facti sunt speranza quae extra mortem nos manet.