Quid est humilitas? Virtus Christiana tibi est facere
Quid est humilitas?
Ad cuius evidentiam, volumus quod humilitas opponitur superbiae; nunc superbia est sui ipsius aestimatio et aliorum existimatio; Humilitas ergo est virtus supernaturalis illa, quae nosmetipsos inducit ut nosmetipsos de nostro merito aestimemus et aliorum laudes contemnamus.
Virtus est, quae nos inclinat, ut ait verbo, humiles manere (1), in ultimo loco libenter esse. Humilitas, inquit S. Thomas, retinet animam, ne immodice sursum tendat, nec ad superiora se ducat; tunc tenet in suo loco.
Ad tertium dicendum quod superbia est radix, causa, conditio omnis peccati, ut ita dicamus, cum in omni peccato tendat ad ipsum Deum supra Deum. Humilitas autem est virtus quae omnia quodammodo includit. quisquis vere humilis est, sanctus est.
Praecipuae humilitatis actus sunt quinque;
1. Cognoscite quod ex nobis nihil sumus, et omnia bona habemus, a Deo accepimus et accipimus; non solum enim nihil, sed et peccatores sumus.
2. Omnia Deo tribuere, nihil nobis; Quod quidem pertinet ad iustitiam essentialem; propterea contemnere laudes et gloriam terrenam: Deo secundum omnem iustitiam, omnem gloriam et omnem gloriam.
3. Ne quis despicias, nec alios praevalere velis, ex altera parte vitia et peccata nostra, ex altera bonas virtutes et virtutes considerans.
4. Noli velle laudari, nec ad hoc praecise facere.
5. Ad patientiam, verbi Jesu Christi, opprobria nobis accidunt; Sancti vero gradum ulterius appetunt, imitantes etiam perfectius Sacrum Cor venerandi Salvatoris nostri.
Humilitas est iustitia et veritas; ergo si bene pensamus, morandum est in loco nostro.
1. In loco nostro coram Deo, Eum agnoscentes ac tractantes Pro eo quod est. quid est Dominus? Omnis. Quid ergo dicemus? Nihil et peccatum, duobus verbis totum dicitur.
Si Deus abstulerit nobis quod suum est, quid in nobis manet? Nihil nisi sordes id est peccatum. Itaque coram Deo nihil reale nos considerare debemus: haec est vera humilitas, radix ac fundamentum omnis virtutis. Si ita sentientes et operemur, quomodo contradicet Deo? Superbia se vult ponere in loco Dei, sicut Lucifer. "Hoc vult Deus, ego non, re vera superbi, inquit, imperare volo et ideo Dominus esse volo". Ideo scriptum est: Deus superbos odit et resistit ei (3).
Peccatum abominabile est in conspectu Domini superbia, quia maxime contrariatur eius auctoritati et dignitati; Superbus, si posset, Deum perderet, quia sui juris esse vellet, et sine eo facere: humilibus autem Deus dat suam gratiam.
2. Humilis in facie proximi stat pro eo, agnoscens quod in aliis pulchritudines et virtutes habeat, dum in se videt multos defectus et multa peccata; Ergo non supereminet aliquem nisi ex debito aliquo secundum voluntatem Dei. superbi solum volunt se videre in mundo, humiles e contrario permittit aliis esse locus, et est iustitia.
3. Humilis etiam ante se est pro eo; Non auget vires et virtutes, quia novit amorem sui, semper ad superbiam ductus, facillime nos fallere posse; si aliquid boni habet, omne donum et opus Dei esse agnoscit, dum omnium malorum capax esse convincitur, si gratia Dei non adiuvat. Quid si aliquid boni fecerit, vel aliquod meritum adquisierit, quid hoc ad Sanctorum merita? His cogitationibus nihil sibi aestimat, sed tantum despicit, dum nullam mundi personam despiciat. Cum videat malum, meminit maximum peccatorem, quandiu vivit, posse magnum sanctum fieri, et quilibet justus potest abuti et amitti.
Humilitas ergo est simplicissima et maxime naturalis, virtus omnibus facilior, si peccato primi patris natura nostra non perverteretur. Neque etiam credimus, quod humilitas impediat, quominus ad officium aliquod, quod attinet, aut neglectum, aut negotium inhabilem facit, impediat;
Humilis homo, in Dei voluntatem defixos oculos semper habens, omnia officia sua exacte etiam in qualitate superioris adimplet. In exercendo se secundum Dei voluntatem, praelatus loco suo est, ergo humilitati non caret. item humilitas non offenditur a christiano, qui conservat rem suam, et sua prosequitur « observando, ut ait sanctus Franciscus Salesius, regulas prudentiae simulque caritatis ». Noli ergo timere, quia vera humilitas nos capaces et ineptos faciet; sanctos, quot egregia opera fecerunt. Sed omnes magna humilitate sunt; hac de causa magna opera praestant, quia Deo confidunt, non in sua vi ac facultate.
« Humilis, inquit S. Franciscus Salesius, tanto fortior est quanto se impotentem agnoscit, quia omnem suam in Deo fiduciam ponit ».
Humilitas non impedit nos etiam gratias a Deo acceptas agnoscere; « Verendum non est, inquit sanctus Franciscus Salesius, ne haec visio nos ad superbiam ducat, iustus ut probe persuasum sit id quod bonum habemus, a nobis non esse. eheu! Nonne muli semper bestiae pauperes, licet pretiosae et fragrantis principis supellectile onustae? ». Practicum consilium a sancto Doctore in capitulo V Libree III introductio ad vitam devotam legenda et meditanda est.
Si placere volumus Sacrato Cordi Iesu, humilem esse oportet;
1st. Humiliare cogitationes, affectus et intentiones. « Humilitas in corde consistit. Sub omni relatione nihil debet nobis ostendere Dei lumen. sed non sufficit, quia potest habere tantam superbiam vel miseriam suam. Humilitas non incipit nisi ab illo animi motu, qui nos ad quaerendum et amandum locum ducit, ubi vitia et vitia ponunt, et abiectionem amantem sancti vocant: consentientes esse in hoc loco, qui nos decet. ».
Est etiam valde subtilis et communissima superbiae species, quae omnem fere dignitatem a bonis operibus removere potest; et est vanitas, et voluntas ut appareat; si non sumus solliciti, omnia possemus aliis facere, in omnibus considerantes quod alii de nobis dicent et cogitant et sic aliis vivunt et non pro Domino.
Sunt pii homines, qui sibi forsitan blandiuntur multa merita acquirere et Sacrum Cor amare, nec sentiant omnem pietatem suam et superbiam et amorem sui corrumpere. Multis animabus posset aliquis applicare verba illa, quae Bossuet dixit, frustra tentata ad obedientiam reducere celebres Angelici Portus-Regalis: «Mundi sunt sicut angeli et superbi ut daemones». Quid ad aliquem munditiae angelum, qui diabolus propter superbiam erat? Unam virtutem non sufficit Sacrato Cordi placere, omnesque exercere ac humilitas cuiuslibet virtutis fundamentum esse necesse est.
2nd. Humilis in verbis, arrogantiam et intemperantiam linguae declinans, quae venit a superbia; noli dicere a te, neque in bonum, neque in malum. Male loqui de se sinceriter et bene loqui sine vanitate, sanctus debet esse.
« Saepe dicimus, inquit S. Franciscus Salesius, nihil nos esse, ipsam nos miseriam ... sed valde doleremus si verbum nostrum pro eo sumpserimus et si alii de nobis dixerunt. Occultare simulamus, ut nos homines quaerunt; conamur ad primum cum maiori honore novissimum ascendere. Homo vere humilis non se esse fingit, nec de se loquitur. Ad primum ergo dicendum quod humilitas non solum vult occultare alias virtutes, sed etiam magis seipsum. Vere humilis homo de eo malit alios dicere, se miserum esse, quam se ipsum dicere». Maxims auri ac ponder!
3rd. Humilis in omnibus externis, in omni conversatione; vere humiles non quaerunt excellere; moribus semper modestus, sincerus, sine affectatione.
4th. Numquam laudari vis; si cogitemus, quid nobis refert quod alii nos laudant? Vanae sunt laudes externae, nullius nobis utilitatis; adeo leves sunt, ut nihil valeant. Verus Sacri Cordis devotus laudem contemnit, non in se intendit de superbia aliorum contemptu; sed hoc sensu: "Sufficite me laudate Iesum", hoc solum est, quod ad me pertinet: Jesus sufficit ut sit felix in me et ego sum contentus! Quae cogitatio nota et continua debet esse, si veram pietatem et veram devotionem erga Sacrum Cordem habeamus. Hic primus gradus est intra omnium spatium et omnibus necessarium.
Secundus gradus est, ut etiam iniusta convicia patienter sustineat, nisi officium cogat rationes nostras dicere, et hoc in casu cum tranquillitate et moderatione secundum Dei voluntatem faciemus.
Tertius gradus, perfectior et difficilior, esset optare et conari ab aliis contemni, ut S. Philippus Nerius, qui se in plateis Romae seu S. Joannis Dei se stultum fecit. insanire. Sed tales heroismi non sunt panis nostris dentibus.
« Si plures eximiae Dei servi ad contemnendum furere se simulant, miremur eos non imitemur, quod in illis tam particulares ac singulares rationes, quae eos ad tantum excessus ferebant, tam praecipuae et extraordinariae essent, ut nihil de nobis concluderemus. ». Exponentibus saltem nosmetipsos contenti sumus, cum iniustae humilitates occurrant, dicente sancto Psalmista: Bene mihi, Domine, qui me humiliasti. « Humilitas, inquit S. Francisca Sales, hanc beatam nos faciet humilitatem dulcem, praesertim si ad nos attrahatur devotio nostra ».
Humilitas, quam nosse debemus, exercere est agnoscere et confiteri iniurias, errores, vitia, confusionem, quae ex eo oriatur, accipere, sine mendacio excusare. Si humilitates desiderare non possumus, saltem in aliorum vituperio et laude indifferentes servemus.
Humilitatem amamus, et Sacrum Cor Jesu amemus et gloria nostra erit.
Humiliationes Iesu
Primum cogitemus ipsam incarnationem iam magnam fuisse humiliationem. Nam sanctus Paulus dicit Filium Dei, hominem fiens, se ipsum annihilare. Non autem naturam angelicam, sed naturam humanam, quae est ultima creaturarum intelligentium, cum nostra carne materiali assumpsit.
Sed ad minus in hoc mundo comparuerat dignitati suae personae; nondum nasci voluit et in paupertate et humilitate vivere; Iesus sicut ceteri infantes natus est, imo ut omnium miserrimus, a primis diebus necare conatus est, ut scelestus vel periculosus in Aegyptum fugere coactus est. Tunc vita se omni gloria privat; donec triginta in longinqua et ignota regione delitescit, infimae sortis opifex laborans. Iesus, in vita sua Nazarethana iam obscura, dici potest ultimus hominum, quem Esaias vocavit. In re publica humilitates adhuc crescunt; Videmus eum illusum, despectum, odiosum et semper persecutum a nobilibus Jerusalem et a principibus populi; pessime ei tribuuntur tituli, ipse etiam habitus est. Humiliatio in passione pervenit ad ultimos excessus; in istis obscuris et nigris horis, Iesus vere in luto opprobrii immergitur, quasi signum quo omnes, et principes et pharisaei et populi, sagittas pessime despectionis sagittent; Imo sub omnium pedibus est; dehonestavit etiam a carissimis discipulis, quos omnibus gratiis imbuerat; ab uno traditur et hostibus traditur et ab omnibus deseritur. A capite Apostolorum praecise negatur ubi iudices sedent; quisque eum accusat, Petrus omnia negando confirmare videtur. Quale triumphum haec de tristi pharisaeis, et quanta dedecus Jesu!
Hic iudicatur et damnatur ut blasphemus et sceleratus, ut pessimus scelestus. Quanta illa nocte, quam multae iniuriae!... Qua damnatio, quam turpis ac horrenda res, in illo foro, ubi periit omnis dignitas! Contra Iesum omnia licent, eum calcitrant, in faciem conspuunt, capillum barbamque lacerant; illis hominibus non videtur verum quod diabolicam iram possint tandem erumpere. Iesus ergo usque mane ludibrio custodibus et servis relinquitur qui, odio dominorum indulgentes, contendunt videre quis turpius offendat hominem illum pauperem et dulcem damnatum, qui non potest aliquid resistere et deri se sine enunciatione permittat. verbum. Tantum in aeternum videbimus quantas contumelias carissimus Salvator noster illa nocte pertulerit.
Mane Veneris Parasceves a Pilato ducitur per vicos occupatus Ierusalem. Festa paschae erat; in Jerusalem facta est turba ingens peregrinorum, qui ex toto orbe venerant. Et hic Iesus, tamquam pessimos malefactores foedatus, in totius mundi facie dici potest. Vide eum in turba. In quo statu! Deus meus!… A ligatus tamquam scelestus scelestus, vultus sanguine et sputo obsitus, stolae caeno et sordibus illitis, ab omnibus tanquam impostor insultatur, nec quisquam ad defensionem suam prodit; et dicunt alieni: Sed quis est ille? Insanus, ebriosus, certe nihil audis; verus latro omnia cum contemptu lucraretur. At Iesus? Calicem opprobrii ad faecem ultimam bibet. Talis autem iter pluries fit a Caiphae palatio ad Praetorium Pilati, deinde ad Herodis palatium, deinde iterum in reditu.
Et ab Herode quam graviter humiliatus est Iesus! In Evangelio duo tantum verba dicit: Herodes sprevit eum et illusit cum exercitu suo; sed, 'Quis potest sine horrore rerum tantarum tremore inesse? Dant intelligendum non esse flagitium, quod Iesu, ab illo turpi ac nefario principi, tanquam a militibus, parceretur, qui in illa voluptuosa curia regem suum in insolentia complaceat. Videmus ergo Iesum comparatum cum Barabbae, et hic sceleratus praefertur. Iesus minorem aestimavit Barabbam... Hoc quoque opus erat! Flagitium, flagitiosum supplicium, infame poena luxuriae. Ecce iesus denudatus vestimenta sua ... coram omnibus malis hominibus. Quis dolor purissimi Cordis Iesu! Turpissima haec in hoc mundo turpitudo est, et pro modestis animis ipsa morte crudelior; flagitium tum servorum poena.
Et hic est Iesus, qui in Calvariam proficiscitur ignominio crucis pondere, in medio duorum latronum, tanquam homo a Deo et hominibus maledictus, caput spinis laceratum, oculi tumentes lacrimis et sanguine, genae genae. caedibus livida, lacera semibarba, vultus foeda veru foedatus et ignobilis. Quidquid eius ineffabilis pulchritudinis reliquum est, suavis semper et amabilis intuitus, immensae dulcedinis Angelorum eiusque Matris captantis. In Calvariae loco, in Cruce, opprobrium attingit apicem suum; quomodo publice, publice, igno- rius contemni et vituperari potest? Hic est in cruce, inter duos latrones, quasi dux latronum et scelestorum.
Jesus vero ex contemptu ad contemptum infimus, infra homines nocentissimos, infra omnes malos cecidit; et ita esse iustum, quia secundum decretum sapientissimae iustitiae Dei omnium hominum delicta expiare debuit, ac per hoc omnem confusionem.
Opprobrium fuit cruciatus Cordis Iesu, ut clavi, cruciatus manuum et pedum. Intellegere non possumus quantum sub illo inhumano et horrendo taetro torrente Sacrum Cor passus sit, quomodo intellegere non possumus quaenam fuerit divini Cordis eius sensus et lenitas. Si igitur immensam Domini dignitatem cogitamus, agnoscimus quam indigne insultetur quadruplici dignitate hominis, regis, sacerdotis et personae divinae.
Jesus erat sanctissimus hominum; nulla umquam culpa reperiri minimam umbram innocentiae; hic tamen ut reum summa contumelia falsorum testium accusatus est.
Jesus erat vere Rex, sicut proclamabat Pilatus, nesciens quid diceret; et hic titulus vituperatur in Iesu et pro ludibrio ponitur; Ridiculum regium datur, et tanquam rex fictus habetur; e contra Iudaei eum clamantem repudiant: Nolumus eum regnare super nos.
Iesus ascendit in Calvariam tanquam magnus sacerdos, qui unicum obtulit sacrificium quod mundum salvavit; Bene in solenni facto irruit insolenti Judaeorum clamore et ludibrio Pontificum: « Descende de cruce, et credemus in eum! ». Iesus sic omnem virtutem sacrificii sui ab illis repudiatam videbat.
Ad divinam dignitatem Ariovisti. Verum eius divinitas illis non constabat, teste sancto Paulo, asserens, si cognovissent eum, non posuissent eum in cruce; sed eorum ignorantia nocens et malitiosa fuit, quia voluntarium oculis suis velamen imposuerunt, non volentes ejus miracula et sanctitatem agnoscere.
Quomodo ergo pati debet Cor nostri Iesu, cum in omnibus suis dignitatibus se efferat! Sanctus, princeps contumax, plus simplici corde in corde suo crucifigi sentiet; quid dicemus de Jesu?
In Eucharistia.
Noster autem divinus Servator non contentus fuit in humilitate et abiectione vivo et mori, humiliari voluit usque ad consummationem saeculi in vita eucharistica. Nonne videtur nobis Iesus Christus in sanctissimo Sacramento suae caritatis paene plus etiam quam in vita mortali et in passione humiliavit se? Nam in Sancta Hostia magis annihilatus est quam in Incarnatione, cum nihil de Humanitate ejus hic videatur; plus etiam quam in cruce, quia in Sanctissimo Sacramento Iesus etiam minus quam cadaver, nihil videtur sensui nostro, fidesque eius praesentia agnoscenda est. Deinde in Hostia consecrata omnibus obnoxius, sicut in Calvario, etiam crudelissimis inimicis; Traditur etiam diabolo sacrilegis sacrilegiis. Sacrilegium vere tradit diabolo Iesum et eum sub pedibus eius ponit. Et quam multae aliae profanationes!
Iesus Christus ideo non solum humiliari voluit, quia peccata nostra in se susceperat, ut eorum superbiam expiaret, ac etiam dolorem, quem meruimus, ac primario confusione doleret; sed iterum exemplis magis quam verbis doceat virtutem humilitatis, quae est difficillima et necessaria.
Superbia spiritualis morbus tam gravis et tenax est ut non minus quam exemplum opprobrii Iesu sanare ceperit.
COR IESU SATURATUM OBROBRI, MISERAM