Manifestum est quod ex Dei existentia probetur?

Deus est? Multum mihi curae esse invenio quod huic disputationi incumbendum sit. Novissima statistica nobis narrant plus quam 90% incolarum mundi hodie credere Deum existentiam vel potentiam aliquam superiorem. Sed tamen aliquo modo in eos ponitur qui Deum esse credunt, ut probent ipsum esse. Quod ad me attinet, credo esse congressum.

Deum autem esse nec probari nec negari potest. Scriptura etiam dicit fide suscipienda esse Deum: « Sine fide autem impossibile est placere ei; qui enim ad Deum accedit, eum se esse credere debet, et omnes, qui eum requirunt, remunerat » (Hebr 11, 6). Si Deus voluit, posset simpliciter apparere et probare toti mundo quod sit. Sed si fecerit, fides non opus esset. Dicit ei Iesus: Quia vidisti me, credidisti; beati qui non viderunt et crediderunt!.

Hoc autem non significat, nullum esse Dei existentiae testimonium, Scriptura dicit: « Caeli enarrant gloriam Dei et opera manuum eius annuntiat firmamentum. Una die alteri loquitur, una nox alteri scientiam communicat. Nullae habent loquelae, nullae voces; vox eorum non auditur, sed sonus eorum in terra diffunditur, et in fines orbis terrae sonus eorum » (Ps 19, 1-4). Stellas intuentes, mundi magnitudinem cognoscentes, naturae mirabilia spectans, occasum solis pulchritudinem, haec omnia Deum Creatori monstrant. Haec si parum sunt, in nostris quoque cordibus Deum demonstrant. Ecclesiastes 3:11 refert, "cogitationem aeternitatis posuit in cordibus eorum". Altum quiddam est in nostro quod agnoscit aliquid extra hanc vitam et mundum esse. Hanc cognitionem intellectualiter negare possumus, praesentia autem Dei in nobis et per nos adhuc est. Quamvis haec omnia, Sacra nos admonent ut quidam adhuc Deum esse negant: "Dixit insipiens in corde suo: "Non est Deus" (Ps 14, 1). Cum plusquam 98% hominum per historias, in omnibus culturis, in omnibus culturis, in omnibus continentibus credant aliquem Deum exsistere, oportet aliquid (vel aliquis) esse quod hanc fidem facit.

Praeter argumenta biblica ad Deum exsistendum, argumenta quoque logica sunt. Primo ponitur ratio ontologica. Forma vulgaris argumenti ontologici utitur in essentia, conceptu Dei ad probandum suum existentiam. Incipit a definitione Dei, ut "Ipse quo quis aliquid maius concipere non potest". Unde arguitur quod esse maius est non-esse, et ideo oportet quod maximum ens intelligibile sit. Si enim non esset, Deus non esset summum esse concipibile, sed contradiceret ipsi definitioni Dei: secundo, ratio teleologica, secundum quam, quia universum tale extraordinarium propositum exhibetur, oportet esse. Divino consilio. Verbi gratia, si Terra vel centum millia passuum propinquior vel remotior esset a Sole, non multum in ea conservare posset. Si elementa atmosphaerae nostrae etiam paucis cento diversa essent, omne animal in terra moreretur. Discordes unius dapibus moleculae casualiter formatae sunt 1 in 10243 (i.e. 10 post 243 cyphras). Unica cellula decies centena millia dapibus moleculis constituitur.

Tertium argumentum rationis de Deo esse dicitur cosmologicum, secundum quod omnis effectus debet habere causam. Hoc universum et omne in eo est effectus. Oportet esse aliquid ex quo omnia fiant. Denique oportet esse aliquid "causum" quod sit causa omnium aliorum quae exstiterunt. Quartum argumentum morale notum est. In historia, omnis cultura iuris formam aliquam habuit. Suae quisque ipsius aequi et iniuriae sensum habet. Caedes, mendaces, furta et impudicitia fere ab omnibus rejiciuntur. Unde hic sensus justi et mali, nisi a Deo sancto?

Quamvis haec omnia, Sacra Scriptura nobis narrat ut homines Dei claram et indubitatam cognitionem respuant, ac potius in mendacio credant. Rom 1, 25 scriptum est: Veritatem Dei verterunt in mendacium, et adoraverunt et servierunt creaturae pro Creatore, qui est benedictus in saecula. Amen". Scriptura quoque affirmat homines inexcusabiles esse ad non credendum in Deum: « Invisibilia quidem eius virtus, aeterna virtus eius et divinitas, ex operibus eius perceptis mundi creatione conspiciuntur; ideo sunt inexcusabiles.

Homines se in Deum non credunt quia « inscius est » vel « quia nullum testimonium est ». Ratio vera est, quia concedens Deum esse, oportet etiam scire, quod illi rationem redderet, et eius veniam egeret (Rom. 3, 23; 6, 23). Si Deus est, acturum nostrorum responsales sumus ei. Si Deus non est, quidquid volumus, possumus facere sine sollicitudine de Deo qui nos iudicat. Credo hanc ob rem evolutionem tam vehementer in multis in nostra societate radicatam fuisse: quia jocus est fidei in Deum Creatorem. Deus existit ac tandem quisque eam cognoscit. Hoc ipsum quod aliqui tam difficilem eius existentiam refellere conantur, re vera argumentum pro eius existentia est.

Liceat mihi unum extremum argumentum pro existentia Dei, quomodo scio Deum esse? Hoc scio, quia cottidie cum Eo loquimur. Non audio sonore mihi respondere, sed praesentiam sentio, gubernationem sentio, amorem cognosco, gratiam desidero. Res in vita mea facta sunt, quae nullam habent explicationem praeter Deum, qui me ita mirifice servavit, mutans vitam meam, ut eorum existentiam non possum non agnoscere et laudare. Horum nemo per se ipsum persuadere potest, qui id quod tam perspicue perspicue negat agnoscere. Denique exsistentia Dei fide accipienda est (Hebr. 11, 6), quae caeca non est in tenebras saltare, sed certus gradus in puteum accensum, ubi 90% hominum iam sunt.

Source: https://www.gotquestions.org/Italiano/Dio-esiste.html