Devotio erga Mariam Assunta: quae Pius XII de dogmate assumptionis dixit

Sanctitas, splendor et gloria: corpus ex Virgine!
In homiliis et orationibus, occasione hodiernae festivitatis ad populum directae, sancti Patres et magni doctores locuti sunt de Assumptione Deiparae ut doctrinam iam vivam in conscientia fidelium et iam ab eis professam; eius significationem late explicabant, eius argumenta designabant ac didicerant, rationes eius theologicas magnas ostendebant. Praesertim inculcavit obiectum festi non solum quod mortales exuviae beatae Mariae Virginis a corruptione servatae erant, sed etiam triumphum eius de morte et caelestis eius glorificationis, ita ut Mater exemplar illud imitaretur; est imitare unicum Filium suum, Christum Jesum.
S. Ioannes Damascenus, qui inter omnes huius traditionis praeclarum testimonium eminet, considerans corporalem Assumptionem magnae Dei Genitricis sub lumine aliorum privilegiorum, strenue exclamat facundia: « Quae virginitatem suam illibatam servaverat. puerperium quoque corpus post mortem sine ulla corruptione tueri debebat. Quae in utero gestaverat Creatorem, parvulum fecerat, in tabernaculis divinis habitaret. Illa, quae a Patre nubeta est, non potuit nisi caelestibus sedibus invenire mansionem. Filium suum in gloria contemplaretur ad dexteram Patris, quae eum in cruce viderat, quae, cum eum peperisset, dolore praeventa, gladio doloris, conspecto, confossus est. morietur. Matrem Dei habere decebat quae Filii sunt, ab omnibus creaturis ut Mater et ancilla Dei honoraretur ».
S. Germanus Constantinopolitanus incorruptionem et susceptionem corporis Virginis Deiparae in caelum non solum aptum maternitati divinae, sed etiam specialem sanctitatem corporis virginalis: « Tu, sicut scriptum est, omnis splendor es. (cfr. Ps 44, 14); et corpus tuum virginale omne sanctum, omne castum, omne templum Dei, propter quod non potuit cognoscere sepulcri dissolutionem, sed, servata natura sua, debuit transfigurari in lucem incorruptionis, intrare in. nova et gloriosa exsistentia, plena liberatione atque perfecta vita.
Alius antiquus auctor affirmat: « Christus, Salvator et Deus, vitae et immortalitatis dator, ipse est qui vitam Matri reddidit. Ipse est, qui eam genuerat, aequalem sibi in incorruptione corporis, et in saecula saeculorum. Ipse eam resuscitavit a mortuis eamque iuxta se recepit per viam quae ei soli nota est ».
Haec omnia considerationes ac motiva sanctorum patrum, necnon theologorum de eadem re, Sacram Scripturam tamquam ultimum fundamentum habent. Scriptura enim nos exhibet sancta Dei Genetrice Filio suo divino coniuncta et semper in solidarietate cum eo et eius condicionem participamus.
Quod ad Traditionem attinet, non est obliviscendum Mariam Virginem a saeculo secundo praesentatam a sanctis Patribus tamquam novam Evam, novo Adam intime coniunctam, quamvis ei subiectam. Mater et Filius semper sociati apparent in pugna contra infernalem hostem; certamen, quod, sicut in Protoevangelio praedictum est (cf. Gn 3, 15), cum summa victoria de peccato et morte, de inimicis, id est, quos semper praesentat Apostolus gentium (cf. Gn 5, 6-1). Rom cap.15 et 21, 26 Cor 54, 57-1; Sicut ergo gloriosa resurrectio Christi fuit pars essentialis et finalis huius victoriae signum, ita et pro Maria commune certamen debebatur glorificatione corporis sui virginalis, secundum illud Apostoli affirmationes: « Quo corpus corruptibile induitur incorruptibilitate et mortale hoc in immortalitate, sermo Scripturae implebitur: Absorpta est mors in victoriam » (15 Cor 54, 13; cf. Os 14, XNUMX).
Ita augusta Dei Mater, Iesu Christo ab aeterno « eodem praedestinationis decreto, in conceptu immaculata, virgo incorrupta in divina maternitate, divini Redemptoris generosus comes, peccati morteque victor. ad extremum adeptus est cumulaturus magnificentiam suam, superans corruptionem monumenti. Mortem vicit instar Filii sui, et corpore et anima ad coeli gloriam sublimavit, ubi regina ad dexteram Filii sui, Regis immortalis saeculorum, fulget.