Devotio ad Mariam: oratio ad benedicendas familias nostras

 

Virgo dolorum, veni ad tuum maternum auxilium implorandum cum fiducia filiae, seu fiducia exauditionis. Tu, Mater mea, Regina domus hujus es; tantum in te semper omnem fiduciam posui, et nunquam confundor.

Hoc quoque tempore, o Mater mea, ad genua procumbens, cor tuum maternum peto ut gratiam reuniendi familiam meam (vel: familiam ...) in passionem ac mortem Filii tui Divini, pro pretiosissimo Sanguine suo. et pro cruce eius. Peto a te iterum pro Maternitate tua, pro doloribus et lachrymis quas nobis effudisti sub Cruce.

Mater mea, te semper amabo, ac te notum faciam et amabilem, etiam ab aliis.

Pro tua benignitate exaudi me dignare. Ita sit.

Tribus Ave maria

Mater mea, speravi.

salus animae

1. Ego in hoc mundo sum ad salvandam animam meam. Animadvertendum est mihi non datam esse vitam, quia prosperum aut iocum quaeris, quia me deseris ad otium vel ad vitia: verum propositum vitae est solum animam salvare. Frustra enim esset etiam totam terram possidere, si tunc animam perdiderit. Videmus quotidie multos homines nulli labori parcere ad potentiam et divitias obtinendas: sed omnes illae conatus erunt inutiles si deficiant animas suas.

2 Praeterea, salus animae est quae perseverantiam requirit. Non est bonum quod semel acquiri potest, sed vincitur internis viribus, et amitti etiam potest simplici cogitatione a Deo recedendo. Ad salutem pervenire non est satis bene in praeterito egisse, sed necesse est in bono perseverare usque ad finem. Quomodo ego tam certus sum ut me servaverim? Praeteritum meum impletur infidelitate gratiae Dei, praesens inscrutabile est, et futurum est totum in manibus Dei.

3. Extremum exitum vitae meae est irreparabile. Si causam amitto, appello; si male, bene sperare possum; sed cum anima amittitur, perpetuo amittitur. Si unum oculum destruo, alterum semper habeo; si perdidero animam meam, non est remedium, quia una est anima. Forsitan parum putem de tam fundamentali problemate, aut de periculis quae mihi impendent satis non puto. Si me hoc momento praesentarem Deo, quid esset fatum meum?

Sensus communis admonet nos laborare ad salutem animae faciendam.

Quam ad rem, sapientissimam rem facere possumus, Matris nostrae Caelestem exemplum sequamur. Domina nostra sine peccato originali nata est, et ideo sine omni fragilitate humana nobis innata; est gratia plena et in eo confirmata a primo suae exsistentiae momento. Quamvis hoc, omnem vanitatem humanam, omne periculum sedulo vitavit, semper mortificavit vitam, honores aufugit et divitias, tantum curans gratiae respondere, virtutes exercere, merita alteri vitae acquirere. Vere confusum est sentire quod non solum modicum de salute animae cogitamus, sed etiam continue ac sponte nosmet ipsos gravibus periculis exponere.

Nostrae Dominae officium pro animae quaestionibus imitemur, nosmetipsos sub eius protectione ponamus, quo in meliorem spem finalis salutis perveniamus. Difficultates subeamus sine timore, blandimenta vitae faciles, impetus passionum. Grave et continuum munus Dominae Nostrae nos hortari debet ut de animarum nostrarum salute actuose solliciti simus.