Foveantur cultus a sancto Stephano: et salvum orationis est vos condemnet?

Stephanus, Stefano, inquam: nam bonitas est locus hic, hic est tempus misericordiae, hic certe est caritas occasionem ostendere! Quia ego semper in periculo, etiam si non semper, non agnoscis, miser, et miser ego sum, ultra omnes obliviscamur, quae cum hoc casu. Quia semper scit peccata sua semper imminet judicium durissimum peccata mea semper parata supplicia inferorum aperit lacerare loco misera.

Sic ubi positus sum ego excitare, et cum somnum; Sic ego cum risu, cum sic iocari. Ubi ego sum superbus, et ubi sum ego humilitatis suscipiamur. Cum asseruit: Itaque cum misere amat et ego carnis voluptates. Ego igitur sic semper et ubique. Ita quaeso, Stephen, nisi morti obnoxia festinant antequam sum, coram hostibus ad supplicium humani generis ut antequam ad carcerem inferni et hirundines ex me coram dilectione tormenta æterni ignis comedit me.

Mihi vero magnus est opus charitatis quasi calefacit illud, cum me ad petere auxilium a eos quidem quos a debere puniri. At tibi, et omnium sanctorum tam plena pinguedine ita ab infinito fons omnis bonitatis est bonitas tua eo quod eruisset potius delectaret, quia damnant eos quos tu potes justitiam. Sic gloriosissime et mag Stephen sancta, et libera me ex certa damnatio protegas me, et mea mala et terrestria spectarent, a tenebris. Quia vobiscum sum ego solus ut possit esse beatus invenire viam salutis.

Penitus ab omni malo deféndat, concede nobis crudelitate orbem ire tecum totis noctibus. Sanctissimum vitae videamus oculis tuis. Vos qui tecum moratur in dextera manu sua, et filii nostri Iesu Christi Pater aeterna animarum pauperum non miserere nobis. Ad aeternam beatitudinem defendat effectum.