Cultus Sacratissimi Cordis in June, die XXVI
June 8
Pater noster, qui es in caelis es sanctificetur nomen tuum: adveniat regnum tuum: fiat voluntas tua, sicut in caelo et in terra. Panem nostrum quotidianum da nobis hodie, et dimitte nobis debita nostra sicut et nos dimittimus debitoribus nostris, et ne inducas in tentationem, sed libera nos a malo. Amen.
Amen. - Cordis Iesu, victima peccatorum, miserere nobis!
Intentio. — Reparantes eos qui contra Dei voluntatem laborantibus rebellant.
A CRUCE
Iesus Cor suum Divinum parva Cruce superatum exhibet. Signum Crucis, cuiusvis christiani proprium, peculiariter est proprium devoti Cordis.
Crux significat passionem, renuntiationem, dedicationem. Jesus propter nostram redemptionem, suam nobis infinitam dilectionem ostendens, omne genus doloris subiit, usque ad vitam, ut scelestus sententia mortis humiliatus.
Iesus crucem amplexus est, humeris portans, ei affixus mortuus est. Divinus Magister nobis verba repetit quae in vita terrena dixit: Quicumque vult post me venire, abneget semetipsum, tollat crucem suam et sequatur me! (S. Matth. XVI-24).
Mundus Iesus linguam non intelligit; illis vita est sola voluptas et cura est abstinere omne quod requirit sacrificium.
Animae, quae ad caelum tendunt, vitam tamquam tempus certaminis considerare debent, ut tempus iudicii ad amorem suum erga Deum demonstrandum, ad aeternam beatitudinem praeparandam. Ad doctrinam evangelii sequendam, passiones suas cohibere debent, contra spiritum mundi ire, et satanae laqueis resistere. Hoc totum sacrificium requirit et crucem cottidianam constituit.
Aliae cruces vitae praesentis, plus minusve gravia sunt: paupertas, contraria, humiliationes, errores, aegritudines, aegritudines, deceptiones.
Parvae animae in vita spirituali, cum fruuntur et omnia secundum gustum suum vadit, plena amore Dei (ut illi credunt), exclamant: Domine, quam bonus es! Amo te et benedicam tibi! Quantum amori me attuleris! - Cum vero sub pondere tribulationis sunt, non habentes veram dilectionem Dei, veniunt dicere: Domine, quid me male tractas? ... An oblitus es mei? ... Estne haec merces precum facio? ...
Miserae animae! Non intelligunt ubi sit crux, Iesum; ubi autem Iesus, ibi et crux! Non putant Dominum suum amorem nobis demonstrare, cruces nobis magis quam consolationes mittens.
Quidam sancti, paucis diebus, cum nihil haberent quod dolerent, conquesti sunt ad Jesum: Hodie, Domine, videtur quod oblitus es mei! Nullam nec luctus enim.
Dolor, licet naturae humanae repugnet, pretiosus et aestimandus est: a rebus mundi secernit et ad coelum aspirans facit, animam purificat, delicta reparans; Gradus gloriae in Caelo crescit; Pecunia est alias animas salvare et in Purgatorio liberare; fons est spiritualis laetitiae; magna consolatio est Cordis Iesu, quae oblationem passionum exspectat ut reparationem amoris divini offendi.
Quomodo conversari in passione? Primum omnium ora, Sacrato Corde utens. Nemo nos melius intelligere potest quam Iesus, qui dicit: O vos omnes, qui laboratis et sub pondere tribulationis estis, venite ad me et ego vos reficiam! (Matth. 11-28).
Cum oravimus, permittimus eam Jesu; Scit quando nos de tribulatione liberet; si statim nos liberat, gratias agamus; si differat concedere, eadem omnia ei agimus, plene conformes eius voluntati, quae semper ad maius bonum spirituale agit. Cum fide oramus, animus roboratur et extollitur.
Una promissiones a Sacro Corde factae suis devotis hoc ipsum est: consolabor eos in tribulationibus eorum. — Iesus non mentitur; propterea confidite in eo.
Appellatio fit ad devotos Divini Cordis: Ne dolores, ne parvas quidem, perdas, easque omnes semper cum amore Iesu offeres, ut iis uti possit pro animabus et Cor consolari.
Filius tuus sum!
Sollemnitas celebrata est in nobilissima familia Romana. Filius Alessio matrimonium contraxerat.
In prima vita, cum uxore nobili, dominus immensae divitiarum.
Eodem die nuptiarum apparuit ei Jesus : Dimitte, fili mi, delicias mundi. Sequere viam Crucis et habebis thesaurum in caelo! -
Amore flagrans erga Iesum, nihil cuiquam dicens, iuvenis prima nocte nuptiarum uxorem suam domumque reliquit et in itinere profectus est, animo praecipuas mundi Ecclesias visitandi. Peregrinatio decem et septem annos duravit, seminans devotionem erga Iesum et Mariam Sanctissimam praeteriens. At quam multa sacrificia, privatio ac ignominiae! Post hoc tempus, Alessio Romam rediit, et in domo patris se praesentavit incognitus, rogans a patre eleemosynam et rogans ut eum tanquam ultimum servum acciperet. Receptus est in servitutem.
Habitas in domo tua, et peregrinus habitas; ius habent imperandi et subiciendi; posse honorari et humiliari; divites esse et pauperes existimari et sic vivere; et haec omnia annis decem et septem; quantum heroismus in vero amante Iesu! Alessii pretiositatem Crucis intellexit et laetabatur Deo cotidie passionis thesaurum offerre. Iesus suscepit eum et consolatus est eum.
Priusquam moriens scriptum reliquit: "Alessio ego sum, filius tuus, ille qui sponsam suam primo die nuptiarum dereliquit".
In ipso mortis articulo clarificatus est Iesus qui eum tantum amaverat. Ut primum anima exspiravit, in multis Romae ecclesiis, fidelibus congregatis, vox arcana audita est: Alessio mortua est ut sanctus! ...
Innocenzo Primo Papa, re cognita, corpus Alessio in ecclesia Sancti Bonifacii cum magno honore portari iussit.
Innumerabilia miracula Deus ad eius sepulcrum fecit.
Quam benignus est Iesus cum animabus, quae sunt in dolore magnae!
Claua. Dolores non perdis, praecipue parvas, quae frequentissimas et facillimas ferant; easque pro peccatoribus cum amore Cordis Iesu offeras.
Gjaculatory. Deus benedictus!