Quae est de essentia animae caritatis cultu JESUS

S. Geltrude fecerat communem confessionem, cum tepore accedant. Nam cum vitiis illius usque videbantur esse impeditum ab eius aure sua, et cucurrit ad prosternat se ad pedes Iesu rogans pro veniam et misericordiam. Et Salvator dulcissimus benedixitque ei dicens: «Et de meis visceribus Christi gratuitam bonitatem, et det tibi ac remissionem omnium meretur iniquitas tua. Quapropter suscipe penitenciam impono tibi quotidie ad annum facietis opus caritatis tamquam faciat mihi iunctus amore quo homo vobiscum infinitam misericordiam cum cui ego sum peccatis vestris ».

Geltrude accepit in toto corde suo: sed tunc nativitatis memoria suae fragilitate contraximus, dixit: «Vae, Domine, et hoc non factum est mihi nunc hunc dimittis cotidie boni operis? Et quid tibi faciam? ». Iesus hisce verbis: «Quomodo si tam præterieritis sit securus? Interrogabo vos et ego unum solum gradum quod oblatum est animus, qui quidem gestus, nos una studio ad vestram proximo seu in charitate admonitus peccator justum est unum. Ne tu possis, semel in die illo, ut levare festucam de terra, uel aliquid dicere, Requiem aeternam (requiem aeternam) pro mortuis? Nunc autem acts mea, una tantum horum Cordis suam saturabitur ».

In consolatione namque dulcis verba haec et dixit ad Jesum: S. Si tamen aliis participare posse hoc privilegium faciendo idem usu. «Sic» respondit Iesus. «Heu! quid faciam dulci grata fine anni qui aues cum eleemosynis operuerunt multitudo ».

Eliciunt ex Apocalypsis beati Joannis Apostoli Sancti Geltrude de (IV Caput VII) Mediolani, V October MCMXLIX praescripto Can. xs. Buttafava C, E.