Devotio enim gratia, sui despectus in conspectu Dei

Quia oculi Domini Dei sui despectu

Ego autem illius discipuli verba dare loqui ad Dominum meum, cum sim pulvis et cinis (Gen. 18,27). Si plus ego ipse existimasse ergo, Domine, stare contra me, et falsum testimonium dicant iniquitatibus meis in veritate, et non contradixerit tibi. Quod si in alia manu: ego humiliatus sum et fui, pono in omni propria reputatione defecero, atque reducing me de laqueo venantium, ut in re non sum tuus gratiam autem volens propitius mihi et lux vestra faciem iuncturae inferioris ut cor meum. Sic, quid amor sui, quae, quamvis parva, ut est illud: ut in me manet, et demergatur in profundum peribunt in aeternum, et de nihilo. In abyssum, ostendis me mihi, quid sum, quid fui quatenus sum, et non intellegere de nihilo. Derelictus sum ego adsum ego nihil aliud vitium. Sed si tu per longum subito deponere amorem vultus mei, et cito fiet fortis et plenus novum gaudium. Estque haec mirabiliter quod subito suscepit amanter exaltatus fuero ad te, qui ex proprio pondere semper deorsum. Hoc opus est caritas Patris vestri, qui prohibet quin mihi merito adjuvat me, et mecum in tantis difficultatibus; Admonet me et comminans mihi infremuit pericula quae vero innumeris malis utique inordinate amando me et tacui sed quaero solus et amando recto amore simul et uos ab hac caritate tractus altius repetere licet nihilo. Vos, o dulcissima, gratias mihi det merito, et mea ultra quam sperare aut petere et dare tibi. Benedixitque sit, domine mi, quia ego sum, quamvis indignus tuus ante faciem tuam nobilitas et infinita bonitas nunquam cessat benefacere etiam ingratis, qui recesserunt a vobis. Pro disponere, ut nos ad te, ut gratus sim, humiliter et devote; Quin tu solus salutis nostrae, nostrae virtus, et fortitudo nostra.