Practical commonet deuotione persoluere XXIII Iulii hodie

DE STATU LANGUIDITATIS

1. Nausea rerum divinarum. Sicut corpus, ita anima in vita spirituali laborat languorem suum. Primum signum est nausea in oratione, in Sacramentis, in exercitatione virtutis. Torpentia, taedium, insomnium rei divinae. Nam, ut apud Judaeos in eremo cepae Aegypti, id est, mundi sapor, passionum exitus, centies manna Dei praeferenda videntur, nosmet ipsos nausamus. Annon' hanc imaginem agnoscis animae tuae statum?

2. Aversio ad remedia. In hoc statu cor non quiescit, sed remedium demonstrat. Intelligitur pugnandum, contendendum, a tali languore deprecandum; Sed omnia austera, difficilia videntur!… Minima difficultates perturbant, repellunt; Virtutes facillimae videntur inexplicabiles — "nimium capit, non possum" — hae excusationes sunt quae significant malum internum, quod imminet animae ruinae. Intelligis?

3. Desperatio et desperatio. Deus non semper primae orationi respondet, nec semper prima opera adiuvat ut nos de languore educamus. Pro se humiliando et ad orationem et ad pugnam reverti, languidum inducit frustra orare, pugnam non prodesse. Deinde diffidentia desperationem generat et efficit ut omnia sibi praeesse dicant! Deus illum salvum non vult! .... Si langues, noli cavere; ianua misericordiae Dei semper aperta est, dum ad ipsum continuo redieris, et a corde.