Maria Auxilium Christianorum, monstra Curare autem a blindness
Gratiae per intercessionem Mariae Auxiliatricis Christianorum receptae
Prodigus caecitatis recuperatio.
Si divina bonitas magna est, cum gratiam aliquam hominibus tribuit, magna etiam est eorum gratitudo in agnoscendo, eam manifestando atque etiam divulgando, ubi ad maiorem gloriam redire potest.
His temporibus, vis praedicandi, Deus multis et sublimibus favoribus vult glorificare suam augustam Matrem invocatam titulo adiutoris.
Quod mihi factum est, luculentum est id quod dico. Solam igitur Deo gloriam dare ac vivam gratitudinis signum Mariae pro christianis auxilio offerre, testor me anno MDCCCLXVII terribili lippitudine vexatum esse. Parentes mei me sub medicorum cura collocaverunt, sed cum infirmitas ingravescebat ac peius, caecus factus sum, ita ut ab Augusto anni MDCCCLXVIII matertera mea Anna me duceret, per annum fere, semper manu in ecclesiam. ad audiendum Sanctam Missam, id est usque ad mensem Maii MDCCCLXIX.
Cum igitur omnes artis curas nihil valerent, matertera mea et ego, iam intellexi nonnullos alios orando ad Mariam Christianorum auxilium iam indicatas consecutas gratias, fide plena ductus sum ad fanum. ei in Taurinensi dicata. Cum venimus ad urbem illam, venimus videre medicum, qui curabat oculos meos. Post accuratam visitationem, ad amitam meam insusurravit: parum est sperare huic aculeo.
Similis! sponte respondit matertera mea, VS nescit quid sit coelum. Sic locutus est propter nimiam confidentiam quae habebat in auxilio illius qui omnia facere cum Deo potest.
Tandem ad metam itineris nostri pervenimus.
Sabbatum erat mense Maio 1869, cum vesperi manu duceretur ad ecclesiam Mariae Ausiliatricis Taurinensis. Desolata, quia usu visus omnino caret, quaesita solacia ab Eo qui vocatur Auxilium Christianorum. Vultus erat vestimentis nigris, pileo stramento contectus; amita et rusticus noster, magister Maria Artero, me introduxit in sacristiam. Obiter hic noto quod praeter privationem visus me capitis et talium oculorum distentione laboravi, ut unus lucis radius satis me deliraret. — Post brevem orationem ad altare B. Mariae V. Christianorum Auxilio, benedictio mihi impertita est, et hortatus sum ut eam confidam, quam Ecclesia uti potentem Virginem praedicat, quae caecos illuminat. - Postea sacerdos mihi sic dixit: "Quousque malum hoc oculum habes?"
« Longum est quod patior, sed nihil plus video, est fere annus.
"Nonne tu doctores artis consuluisti?" quid dicunt? Num ullis remediis usus es?
“Amita mea omnibus remediis uti dixit, sed quid proficimus non potuimus. Doctores dicunt, cum oculi mortui sunt, spem nobis dare amplius non posse…. "
Haec dicens clamare coepit.
"Nonne iam magna a parvis cernis?" Sacerdos mihi dixit.
respondi, "nihil amplius discerno."
Tunc sublata sunt vestimenta mea a facie mea: postea mihi dictum est;
"Aspice fenestras, non potesne distinguere lucem ab illis et parietes prorsus opaci?"
"Me miserum? nihil possum discernere.
"Vis videre?
« Quantum cupiam, cogitas! Volo eam plusquam aliud in mundo. Infelix ego sum, vita me miserum caecitas facit.
« Uteris oculis tuis tantum ad utilitatem anime, et nunquam Deum offendes?
« Promitto ex toto corde meo. Sed me miserum! Infelix sum virgo!…. Haec cum dixisset, lacrimas prorupi.
« Habete fidem, et s. Virgo te adiuvat.
“Spero me adiuvaturum, sed caeca sum interim.
"Videbis.
"Quam rosam videbo?
« Da Deo et Beate Virgini gloriam, et nomino quod teneo in manu mea.
«Tunc conantem oculis, intuens eos. Immo admirans exclamavi, video.
"Quod?
« Numisma.
"Cuius?
„De ecclesia s. Virgini.
» Et in hac altera parte nummi vides ?
« Hinc video senem baculo florenti in manu ; eft s. Josephus.
« Madonna SS. amitae meae, ut vides?
«Scilicet ego video. O Deus meus! S . Virgo mihi gratiam dedit ».
Hoc momento, numisma manu mea sumere volens, in medium aedis jeci illud in angulum sacristiae. Matertera mea voluit ire et eam cito obtinere, sed vetabatur. Nuntiata est sibi, ut habeat neptem suam, et accipiat eam. et sic manifestabit quod Maria perfecte visum est. Quod statim sine difficultate feci.
Tunc ego matertera cum magistro Artero sacristiam cum exclamationibus et ejaculationibus implens, nihil amplius his qui aderant, sine gratiarum etiam gratia Deo acceptam relinquemus, festinanter ac prope delirationem reliquimus; Nudatis antrorsum facie, duobus a tergo.
Sed paucis post diebus, Dominae Nostrae gratias, et ob acceptam gratiam Domino benedicimus, et pro pignore obla- tionem Virgini Christianorum Auxilio fecimus. Et ab illo beato die usque in hodiernum diem, numquam ullum dolorem oculorum meorum sensi et iterum permaneo. vide quam numquam passus sim. Matertera deinde asserit eam diu passam esse gravem articularium morbos in spina, cum doloribus in brachio dextro et capitis dolore, ex quo illa ruri laborare non potuit. momentoque visus est etiam perfecte sanata. Biennium iam elapsum est, nec ego, ut iam dixi, nec matertera mea, de malis, de quibus tanto tempore turbati sumus, queri habui.
Huic rei religiosae inter alios interfuerunt Genta Franciscus da Chieri, sac. Scaravelli Alphonsus Maria Artero ludi magister.
Tunc Vinovo incole, qui me prius videbant manu ducere ad ecclesiam, et nunc ad me eunt, legentes in ea devotionis libros, mirantes, interroga me: quis hoc fecit? Et respondeo omnibus: Maria Auxilium Christianorum me sanavit. Ideo nunc ad maiorem Dei et beate virginis gloriam valde gaudeo, quod hec omnia aliis dicta et publicata sunt, ut omnes cognoscant magnam virtutem Marie, ad quam nemo unquam sine auditu concurrit.
Vinovo, die 26 martii 1871 .
MARIAE STARDERO
Source: http://www.donboscosanto.eu