V. Meditatio diei: quoniam secundum revelationem et per amorem in Filium

Deum nemo vidit umquam aut notum fecit, sed ipse revelavit se. Et se revelavit in fide, quae sola Deum videre licet, Deum enim, Dominum et Creatorem universi, qui omnia creavit, et omnia secundum ordinem disposuit, non solum homines amat, sed etiam diu. patiens. Et talis fuit semper, adhuc est et erit: amans, bonus, tolerans, fidelis; ipse solus est vere bonus. Magnum et ineffabile consilium in corde suo concepit, id soli Filio suo communicat.
Omne igitur tempus, in quo sapientiam suam in mysterio servavit et custodivit, id quod nos neglexit, nihil de nobis cogitavit; sed cum per Filium suum dilectum Filium suum, quod ab initio praeparatum erat, revelavit atque manifestavit, simul omnia nobis obtulit, ut ejus beneficiis fruamur et ea contemplaremur et comprehendamus. Quis apud nos haec omnia beneficia expectasset?
Postquam omnia in se una cum Filio collocavit, permisit nos usque ad praedictum tempus inordinatis instinctibus in misericordia manere, et a recto tramite voluptatum et avaritiae trahi, nostram voluntatem sectando. Non ille nostris delictis delectabatur, sed pertulit; nec illud tempus iniquitatis approbare poterat, sed praesens tempus justitiae praeparavit, ut tunc nos propter opera nostra vita indignos plane dignoscentes, virtute misericordiae ejus mereremur, etc. ut cum nostris viribus regnum suum ingredi non posse monstravimus, per potentiam eius capaces efficimur.
Deinde cum iniustitia nostra culmen attingeret et iam appareret sola poena et mors eos praemio obruisse et tempus a Deo positum venisse ut amorem suum ac potentiam suam (vel immensam bonitatem et amorem Dei patefaceret) veniret; non nos odio habuit, nec nos rejecit, nec vindicavit. quin potius patienter nos pertulit. Pro sua misericordia in se sumpsit peccata nostra. Sponte dedit pretium redemptionis nostrae Filium suum: sanctum pro impiis, innocentem pro impiis, iustum pro iniquis, incorruptibilem pro corruptibilibus, immortalibus pro mortalibus. Quid nostra peccata deleri, nisi eius iustitia? Quomodo errare et mali invenire potuimus iustitiam, nisi in unico Dei Filio?
O dulcis commutatio, vel ineffabilis creatura, vel inaestimabilis beneficiorum opulentia: uni iusti iniustitia multorum remissa est, et unius iustitia multorum nequitiam abstulit!

Ex epistola ad Diognetum;