V. Meditatio hodie illa duo praecepta amoris

Dominus, magister caritas, caritas se plena, factum est verbum Summatim super terram (cf Rom 9), ut prædictum fuerat, et ostendit quod non fundatur in duobus praeceptis lex et prophetae 'amare. Meminerimus inter fratres isti duo praecepta. Non tibi nota sint nobis venit in mentem revocare eos facti nunquam deleri de cordibus vestris. In omni tempore Semper in animo habere debemus, ut diligere Deum et proximum: Deum ex toto corde, ex tota anima tua et ex tota mente tua; et proximum sicut se ipsos (cfr Mt XXII, 28: XXXIX). Haec tibi semper cogitare debemus, meditamini et recordabor, et usu effectum deducendi. Amor Dei est prima quasi imperans dico: sed de proximo, est amor, ut prius exsequendam. Qui dat tibi mandatum amoris in his duo praecipua praecepta, hoc non docebit te a proximo primum annota, deinde quod Dei est, sed e converso.
Sed quia non video tamen Deus, a proximo tuo fuit debes accipere ut merito amandi cum eo; a proximo tuo amandum te oculus ut expiarent poterit videre Deum, ut scilicet affirmat Ioannes: si enim non amat fratrem tu vides quomodo potes diligere Deum non vides? (Cf. I Io 1). Quod si, auditus oratione ad amorem Dei dixisti mihi: Ostende mihi fas est amare unum, et non potui aliter respondere apud Johannem, Deum nemo vidit unquam (cfr Io 4,20). Sed tu prorsus excluduntur, ut dico, non creditis de possibilitate visionis divinae, Ioannes ipse dicit: «Deus est amor: qui est in caritate, in Deo "(I Io 1,18). Ideo proximo tuo, et vultus amo amor inter ipsum de quo natus est, videbis, quatenus fieri potest, Deo.
Tum incipiat amare proximo tuo. Frange panem tuum cum esurientibus, profugo adducere pauperis in domo exhiberet convivium eorum vides nudum, et ne contémnat isto genere natam (cf. Is 58,7). Quid vultis ut per hæc facis? "Et erit lux oriri sicut aurora" (Is 58,8). Lux est vester pro vobis ipse erit eis matutina lux in nocte huius saeculi neque oritur neque occidit semper refulget.
Amandi a proximo tuo, et ab eo curae, vos ambulare. Et te ducet quo semita non est nisi a Domino, in se debet diligere debemus ex toto corde, ex tota anima, ex tota mente nostra? Non tamen pervenit ad nos Dominum, nos tibi semper, sed cum proximo nobis. Auxilium igitur cum amico fueris ad eum, quem cupiant pervenire.