Hodie tua meditatio mea est amor in vires ipsi

Amor Dei non est ab extra impositum hominibus, sed ex animo sponte oritur, respondet, sicut alia bona, quae naturae nostrae. Didicimus aliorum nec lucem nec vult vitam diligere parentes aut minus educatores. Ergo etiam magis ex amore Dei, non extrinsecus, sed per naturalem constitutionem in eodem homine atque virtutem naturam germen. Quod spiritus hominis in se habet, et quod facultatem opus est ut amorem.
In doctrina de hoc facit conscientiam viribus, eam excolat cum diligentia adjuvat, ut ad nutrivit cum ardore, et efficere, cum auxilio Dei ad suam maxime perfectum. Volui tibi istam viam. Quod, sicut confitemur, si contribuere velis, est de gratia Dei et orationes tuas: ut haec divina caritas est scintilla viveret plus unquam in lucem opusque prodiret tibi in virtute Spiritus Sancti.
Primum dicamus prius acceptam virtute posse omnia divina mandata, sic absque liberis invitus ad aliquid altius virtute requiritur, nee non tenetur ad plus recompensandum quam quam multa quae data est nobis. Cum haec ita recte uti nos divites virtutibus vitam, sed si male utuntur eis vitia labimur.
Et quidem definitio est hoc vitium est: bad usum aliena, et in praeceptis suis facultatibus, quas tradidit nobis Dominus, et fac bonum. Sc Sed contra est quod definitio virtutis ex hoc quod Deus vult de nobis, ejusdem juris usum in opere, quod est bonum, trahit ex conscientia secundum Mandatum Domini.
In regula usus boni, ita potest dici donum amoris. Naturalium vires nostrae habemus hic amor etiam extraneis argumentis demonstrare possumus nisi per se sibi quisque experiri potest. Nos natura insitum bonum velle et sentire eandem tamen videtur esse omnis boni et pulchri. Sentimus item nobis ignota etiamsi formam peculiarem vel in propinqua cognatione uel qui convictus et bona sponte amplecti qui sincera affectione.
Quid autem esse admirabilius, quam divinam pulchritudinem? Putaverunt quod placitum est molliusque solito magnifica Dei? Quam vehementi desiderio animae viribus anima purificatur ut peccata a Deo infusum et sincera affectione dicit: Vulnerata caritate ego? (Cf.Cts II, V). Ideo inenarrabilis, ineffabilis divinae pulchritudinis splendores.