Hodie tua meditatio mea est plenitudo divinitatis

Quod bonitas vel humanitas apparuit Salvatoris nostri Dei manifestata sunt (cfr Tit 2,11). Gratias agere debemus Deo frui qui tam grandis nobis consolationem in hac peregrinatione, in quibus exulum et miseriae nostrae. Ante humanitas apparuit, bonitas est in absconsis: sed nec ante fuit, misericordiae Dei est, quia a saeculo sunt. Quomodo nosti quod tam magnum? Non promissum autem non auditur, quare a multis creditum est. Et in multis partibus diversas vias Domini locutus est per prophetas (cf. I, I). Ego - inquit - sunt cogitationes pacis et non adflictionis (cfr Ier 1,1:29,11). Sed quid fecit homo responsum, haud videris afflictionem famulæ nescis paci? Usque cum dicit: Pax, pax, et ubi est pax? Propter quod et magno ululatu coeperunt flere praecones pacis (Is 33,7) dicentes: Domine, quis credidit auditui nostro denuntiatio? (Is LIII: I).
Sed nunc saltem, postquam ipsi vidistis homines credunt, quod habet testimonium Dei facti sunt penitus probabiles (Ps XCII: V). Ut ne obscurari quidem ex turbidiore notas, et in sole posuit tabernaculum suum (Ps 92,5).
Hic pacis promisit et misit, neque distulit, sed donata; Non prophetaverunt, nec munera. Deus, a Patre missus est in terra sacci, ut ita dicam, plenum misericordiae suae; quod in passione laceratur sacco ut concluderent pretio redimi procedent sacci certe parvum, sed plenum, nisi tibi data est nobis Parvus illustrat (cf. Is 9,5) in quibus tamen «inhabitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter» (Col 2,9). Ubi venit plenitudo temporis, Veni, et venit omnis plenitudo divinitatis.
Venit etiam ad se ipsum revelare Deus in carne sunt qui carnem, et ipse David pater eius bonitas inquantum ei manifestat naturam humanam. Deus se manifestaverit in hominem, non possumus bonitatem celatur. Bonitatis argumentum melius quam potuit dat assumendo carnem? Nunc mihi caro Adae ante delictum.
Nihil apparet misericordia quam nostra miseria suscepta. Domine, quis est iste homo est illi curae et spectare ad se? (Ps 8,5 Heb 2,6).
Sint enim scitote intellegentes quod homo quanto Deo cogitat ex se, cogitat ac sentit, et nescit quod de eo. Non quaero, quid pati, quid pateretur. Ex quo factum est hoc vobis, quantum es tu agnoscis eum dignum esse, et bonitas eius intelligere per humanitatem. Quod per se parvum incarnari, ita se in bono et factum est mihi cara magis magis sit absque ipso mihi. Quod bonitas vel humanitas apparuit Salvatoris nostri Dei manifestata sunt - inquit Apostolo - (cfr Tit III, IV). Certe magnus, certe sit bonitatem Dei et bonitatem et magna documenta quae a divinitatis cum humanitate conjunctionem.