Hodie tua meditatio mea incarnari quam nos redemit,

Deus et omnia opera Dei gloria hominis est; homo autem locus est, ubi omnis sapientia et virtus Dei colligitur: sicut probat medicus peritiam suam infirmorum, ita et Deus manifestat se in hominibus. Ideo Paulus affirmat: "Conclusit omnia in incredulitatis tenebris, ut misereatur omnibus" (Rom 11, 32). Quod non pertinet ad potestates spirituales, sed ad hominem, qui stetit coram Deo in inoboedientia et immortalitate amisit. Postea vero per merita et media Filii sui misericordiam impetravit Dei. Habebat in eo dignitatem adoptatus.
Si homo sine vana elatione accipit veram gloriam quae est ex creato et ab eo qui creavit eam, id est a Deo, omnipotente, architecto omnium quae sunt, et si manet in amore. Eum in obsequio obsequio et gratiarum actione continua, maiorem gloriam accipiet et hoc modo magis ac magis proficiet, donec similis fiat ei qui mortuus est ad illum salvandum.
Ipse enim Filius Dei « in carnem similem peccati » descendit (Rom 8, 3), ut peccatum damnaret eamque ab humano genere penitus excluderet. Hominem ad sui similitudinem vocavit, illum imitatorem Dei fecit, eum in via a Patre significata posuit ut Deum videret eique Patrem tamquam donum daret.
Verbum Dei inter homines collocavit Eiusque Filius hominis factus est, ut hominem assuefaceret Deum intellegere et Deum in homine secundum Patris voluntatem habitare mansionem facere. Qua de causa Deus ipse nobis signum salutis nostrae dedit, qui natus est ex Virgine, Emmanuel est: cum ipse Dominus sit qui salvos fecit eos qui in se nullam salutis possibilitatem habebant.
Hinc est quod Paulus, radicalem hominis infirmitatem significans, ait: «Scio quod in me, hoc est, in carne mea non habitat bonum» (Rom 7, 18), quoniam bonum salutis nostrae a nobis non est; sed a Deo. Quis me perituro corpore liberabit? (Rom 7, 24). Deinde liberatorem introducit: De gratuita caritate Domini nostri Iesu Christi (cfr Rom 7, 25).
Ipse Isaias hoc praedixerat: Confortate vos, manus dissolutas, et genua vacillantes, confortamini, corde perdito, consolamini vos, nolite timere; ecce Deus noster, justitiam facit, mercedem dabit. Ipse veniet et erit salus nostra (cf. Is 35, 4).
Hoc significat non ex nobis, sed ex Deo, qui nos adiuvat, nos habere salutem.

Sancti Irenaei episcopi et confessoris