Hodie tua meditatio mea est sacramentum novae semper

Et verbum Dei generatae ex carne semel in perpetuum impelluntur. Sed propter humanitatem homini nasci ex animo cupit volentibus et fit puer crescit in augmentum virtutum. Sciat se manifestat in mensura recipit capax. Ingenti magnitudine visum restringere non invidia et aemulatione, sed sapientia prope mensuram facultatem volentes videre. Ita Verbum Dei in se ostendat quantum participant qui tamen omnes viae semper posita Mysterium. Et ideo dicit Apostolus, hanc autem Dei, quantum ad significationem primi ordinis sacramentum suum aperuit sapientiae dicit: «Iesus Christus heri et hodie et in aeternum!" (XIII Hebr: VIII), ita scilicet quod sacramentum est, semper nova aliqua intellectus humanus animus est, et non saeculorum.
Christus natus est, Deus et homo, fit, corpore praediti esse intelligentes animam: ille, qui ex nihilo ad permissa sunt. Ab ortu stellae micantis luce duces sapientium ubi Verbum caro autem mystice ostenditur verbum legis et prophetarum supereminentem sensitiva perducit ad summum lumen scientiae.
In facto, in verbo legem et prophetas, unus iam puerascens insigni stella, recte intellexerunt, ducit in cognitionem verbi incarnati Verbi ab illis qui sunt per gratiam et virtutem secundum divinam consensu appellavit.
Deo, fit homo perfectus, quae mutantur nihil sit proprium rationalis naturae, si non auferat, et medium peccatum, qui autem illas quae non sunt ut ea. Fit homo ille et spei impatiens inferni detractos in opere suo inritans avarus, quod est draco quem devoret prædam suam humanitatem Christi confitetur. Sed Christus dat carnibus vesci. Sed cibum qui vertere venenum diaboli. Et draconi qui est in potentia caro evertit prorsus divinitatis quae fuerat in ea latet. Natura quoniam ex contrario remedio esset, quia in pristinum gratiae adduxi virtute divinitatis inesse.
Sicut draco cum venenavit arbor scientiae vexasse homines fiant gustant et eadem ausum comedunt carnem Domini pervertitur expulso per virtutem divinitatis eius.
Sed usque manet magnum mysterium divinae incarnationis mysterium est. Immo Quomodo verbum, et cum homine sit per se in carne, et simul ut se hominem et per Patrem omnia? Quomodo ergo idem Verbum, prorsus naturae a Deo: facti sunt prorsus natura hominis? Hoc non omnino abdicare vel natura est quae Deo nostro, qui factus est homo?
Haec sola fides nos invitat ad orandum est, quod est substantia: et ex ea quae excedunt omnem captum humanum ex animo.