Literature Orbis Terrarum: In conspectum Judaism ad mortem

Suicidium difficilis est res mundi in qua vivimus et hominem per tempus afflixit ac nonnulla ex antiquissimis monumentis ab Tanakh venimus. Sed quomodo agit Iudaismus cum mortem?

origins
Mortis bannum non est ex praecepto "Non occides" (Exodus 20, 13 et Deut. 5, 17). Mors et homicidium duo sunt peccata in iudaismo separata.

Iuxta classificationes rabbinicas, homicidium est offensa inter hominem et Deum, tum hominem et hominem, dum suicidium est simpliciter offensa inter hominem et Deum, quapropter mors suicidium habetur gravissimum peccatum. Ultimo, perspicitur ut actus qui negat vitam humanam donum esse divinum ac alapam reputari in facie Dei ad breviorem vitae spatium a Deo donatum. Post omnes, Deus "creavit (mundum) ut habitaretur" (Isaiah 45:18).

Pirkei Avot 4:21 (Ethica patrum) hoc quoque alloquitur:

"In te ipso effictus es, et in te ipso natus es, et in te ipso vivis, et invito te morieris, et invito te habebis rationem et rationem prius. rex regum Sanctus sit benedictus ».
Revera nulla est directa prohibitio suicidii in Torah, sed loquitur de prohibitione Talmud Bava Kama 91 b. Mortis bannum innititur super Genesim IX, 9, quod dicit: « Et certe sanguis tuus, et sanguis vitas tuas requiram ». Hic mortem sibi iniecisse creditur. Item, secundum illud Deut.

Secundum Maimonidem, qui dixit "Qui occiderit se, reus sanguinis est" (Hilchot Avelut, c. 1), nulla morte mortem consciscit, sed "mors in manu celi" (Rotzeah 2, 2-3).

Genera mortem
Classice, uno excepto interdicitur luctus ad mortem.

"Hoc generale principium est ad suicidium: quamlibet excusationem invenimus, et id id facere possumus, quod perterritus est aut dolore aut animi aequitate, aut id quod fecit recte facere arbitrabatur. quia timebat ne, si viveret, crimen commisisset... Valde improbabile est hominem talem insaniam committere, nisi mens eius turbata sit” (Pirkei Avot, Yoreah Deah 345: 5).

Hae generum mortem in Talmud collocantur

B'daat, seu homo, qui in plena possessione sui corporis et mentis est, dum suam vitam accipit
Anuss vel homo qui est "persona coactus" nec responsabilis est suarum actionum in propria vita sumenda

Primus quisque more maiorum non lacrimat et secunda. Joseph Karo's Shulchan Aruch Codex Judaeorum Iurisprudentiae, necnon plerique auctoritates ultimarum paucarum generationum, statuerunt plurimas mortificationes esse idonei anuss. Et ideo, sicuti quilibet Iudaeus, qui habet mortem naturalem, similiter potest defleri, sicut et quilibet Iudaeus, qui habet mortem naturalem, non imputatur ad actus suos mortificationes.

Sunt etiam exceptiones ad mortem ut martyrium. Tamen etiam in extremis casibus aliquae figurae non obvenerunt iis quae per mortem facilius fieri potuerunt. Clarissimus est Rabbi Hananias filius Teradyon, qui, pergameno Torah a Romanis involutus et incensus, ignem ad mortem properare recusavit, dicens: "Quicumque animam posuit in corpore, etc. unus est. demere; nullus homo seipsum perdere potest » (Avodah Zarah 18a).

Historical Suicides in Judaismo
In I Samuelis XXXI, 1-31, Saul mortem sibi consciscit cadendo in gladium suum. Hanc mortem in angore defenditur argumento quod Saul a Allophylis cruciatum timebat, si caperetur, quod utroque casu in eius morte eveniret.

Samsonis suicide apud Iudicum 16:30 defenditur quaestio argumento quod actum Ceddus Hasem, seu divini nominis sanctificatio, contra paganum ludibrium Dei pugnaret.

Fortassis celeberrima suicidii in Iudaismo incidentia memoratur a Iosepho in bello Iudaico, ubi meminit missam suicidium assertam 960 virorum, mulierum et puerorum in antiquo castro Masadae anno 73 A.D. Recordatus est actus heroicus in martyrio. agmen Romanum sequebatur. Auctores Rabbinici postea percontaverunt validitatem hujus rei martyrii ex sententia, quod, si a Romanis capti essent, conservarentur, licet reliquam vitam captivis suis servirent.

Medio Aevo innumerae martyrii narrationes coram magnis baptismo et morte scripti sunt. Iterum dissentiunt auctoritates rabbinicae has perniciosasque actiones pro circumstantiis permissas esse. Pluribus in casibus corpora eorum qui sibi mortem quacumque de causa in margine coemeteriorum sepulta sunt (Yoreah Deah 345).

Ora pro morte
Mardochaeus Iosephus ab Izbica, saeculo XIX de Hasidic rabbi, disputavit utrum liceat alicui orare Deum ut moriatur, si suicidium esse non potest pro homine, sed motus vita superante sentit.

Hoc genus orationis duobus in locis in Tanakh invenitur: de Iona in Iona 4, 4 et ab Elia 1 Reg. 19, 4. Prophetae ambo, sentientes se in suis missionibus defecisse, mortem postulare. Mardochaeus hos textus intellegit reprobationem instantiae mortis, dicens hominem non ita esse adflictum erroribus coaevorum suorum ut illum interiorem efficiat neque diutius vivere velit ut sua errata videat et experiatur.

Praeterea Honi Orbis Creator ita solus sensit ut, orans Deum ut moreretur, Deus concessit ut moriatur (Ta'anit 23a).