Loquitur Deo Padre Pio: e litterarum

Ego hoc tempore clara voce magna ad eum, et erit deinceps
Qua obœdientiae vi me induco ad manifestandum tibi ea quae in me a quinta usque ad vesperam contigerunt, usque ad finem sextam vertentis mensis Augusti anni MCMXVIII. Non sum dignus dicere quid in hac periodo contigerit. martyrium superlativum. Pueri nostri hoc in vespera quinti confitebantur, cum subito totus sum plenus terrore maximo ad aspectum caelestis, qui se coram intelligentiae oculis obtulerat. Tenebatque in manu quoddam ferramentum, quasi longissimum ferreum cum acutissimo mucrone simile, et ex eo egrediens ignis videbatur. Quibus omnibus visis et observatis dictum ingenium, predictum instrumentum in animam cum omni violentia proiicere, fuit omnibus unum. Vix moeror, sentiebam mori. Dixi puero se recessisse, quia mala sensi et amplius vires perseverare non sensi.
Hoc pugnatum martyrium sine intermissione, de mane usque ad dies septem. Quae pati non possum dicere, Hoc tempus. Vidi etiam viscera retro abrasit extendit ferrum igne cuncta induit. Ex eo die sunt interfecti sunt in me. Sentio intimum seu animam meam ab omni plaga quae assidue me lacerant.
Quid quod quaeris quomodo crucifixio mea facta est? Deus meus, quantam confusionem et quam humiliationem sentio, quod in hac tua misera creatura fecisti manifestare! Erat mane XX ultimi Septembris, in choro post celebrationem sanctae Missae, cum admiratus sum a ceteris, sicut suavis somnus. Omnes sensus interni et externi, non quod ipsae animae facultates se in ineffabili tranquillitate reperiunt. In his omnibus circa me et intra me totum silentium fuit; magna illico pax ac deditio ad privationem omnium rerum ac statum in eadem pernicie. Hoc totum factum est in mico.
E mentre tutto questo si andava operando mi vidi dinanzi un misterioso personaggio, simile a quello visto la sera del 5 agosto, che differenziava in questo solamente che aveva le mani ed i piedi ed il costato che grondavano sangue. Facie eius terret imago; Continuo sensit nescio quid potuissem. Sensi ego morior, et mortuus est nisi Dominus fuisset, nisi intervenisset support in corde meo, quos ego non sentire exiliens de pectore expuli.
Adspectus character recedit et percepi manus, pedes, latus, transfixos et sanguine tinctos. Finge agoniam quam tunc expertus sum, et me assidue experiendo fere cotidie. Cordis vulnus constanter sanguinem eiicit, praesertim a vespera feria quinta usque ad diem Sabbati. Pater mi, dolore pereo dolore et subsequente confusione quam sentio in profundo animae meae. Vereor me cruentare ad mortem, si Dominus gemitus cordis mei pauperis non exaudiat, et hanc a me operationem retrahat. Ergone Jesus, qui tam bonus est, hanc mihi det gratiam?
Erit hoc mihi certe longe procul ab hac experientia in confusione quae sunt externa signa? Et clara voce fortiter nec desistunt avertat, ut misericordiam sibi subtrahi non cruciatum non dolor enim video posse sentio volo Inebriabuntur dolores et externa signa, quae et nescio qua confusione et unsustainable in memoriam ignominiae acceptae.
Rationem in ceteris occepi loqui nisi quod prius dixi vobis idem alio mihi videtur 5. Augusti. Qui sequitur operationem suam parantem improbus, cum scholam congregavit, plurimo angore ad animam meam. Audio enim assidue in medio rotarum, sicut a cataracta, quae semper sanguine arcu. Deus meus! Dignum et iustum iudicium poenae, sed pro misericordia. Domine, semper dicam tibi de tua prophetam: Domine, ne in ira tua arguas me, neque in ira tua corripias me (VI Psalm: II: XXXVII: I). Padre mio, ora che tutto il mio interno vi è noto, non isdegnate di fare giungere sino a me la parola del conforto, in mezzo a sì fiera e dura amarezza.