Papa Franciscus minima ratione

PAPAE FRANCESCO

MATUTINA MEDITATIO IN SACELL
DOMUS SANCTAE MARTHAE

Considera parva

Thursday, December 14, 2017

(ab: L'Osservatore Romano, editio cottidiana, Annus CLVII, n. 287, 15/12/2017);

Sicut mater et pater, qui se dulciter nomine vocat, Deus ibi est hominem cantare iuvantem, fortasse utens voce pueri ad certam intellegendam ac sine metu ne se ipsum "ridiculum" faciat. », quia arcanum dilectionis eius est «magnum quod fit parvum». Hoc testimonium paternitatis — Dei qui omnes rogat ut sua vulnera sibi exhibeat ut sanaret, sicut pater cum filio — relaxatum est a Papa Francisco in missa celebrata die Iovis XIIII mensis Decembris in Sancta Marta.

Sumens signum ex prima lectione, sumptum "ex libro consolationis Israel per Isaiam prophetam" (41, 13-20), Pontifex statim ostendit quomodo sublineat " vestigium Dei nostri, quod lineamentum est. propria definitio eius: teneritudo ». Denique adiecit et diximus in Psalmo 144: Teneritudo eius super omnes creaturas.

"Locus Isaiae - exposuit - incipit a praesentatione Dei: "Ego sum Dominus Deus tuus, qui te teneo ad dexteram et dicit tibi: Noli timere, adiuvabo te". Sed "unum ex primis quae te de hoc textu percutiunt" est quomodo Deus "pronuntiat tibi": "Noli timere, vermiculus Iacob, larva Israelis". Essentialiter, Summus Pontifex dixit Deus "loquitur sicut pater ad filium". Et re vera, "cum pater loqui vult cum filio, minorem facit vocem suam, et etiam conatur eam facere similiorem quam pueri". Praeterea, cum pater cum filio loquitur, videtur de se stultum facere, quia se facit parvulum, et hoc est teneritas.

Ideo Pontifex perseuerat, "Deus sic loquitur, blanditur nobis sic: "Noli timere, vermiculus, larva, pusillus". Adeo ut "videtur Deus noster velle nos iuvare". Et ille dixit: « Deus noster hoc capax est, eius teneritudo talis est: Pater est et mater ».

Post omnes Franciscus affirmavit, "Saepe dixit: "Si mater obliviscetur filium suum, non obliviscar tui". Ipsa nos in viscera sua recipit ». Propterea « Deus est qui hoc dialogo parvi facit ut nos intelligamus, ut in eo confidamus et ei dicamus animo Pauli, qui verbum mutat et dicit: « Papa, abbà, papa ». Et haec est benignitas Dei ».

Adversus nos, Summus Pontifex exposuit: "unum ex maximis mysteriis, unum est ex pulcherrimis rebus: Deus noster hanc habet teneritudinem quae nos propius adducit et hac benignitate salvat". Utique prosequebatur, interdum nos punit, sed blanditur. Semper est « teneritas Dei ». Et « Ipse est magnus: « Noli timere, veni in adiutorium tuum, Redemptor tuus Sanctus Israel ». Itaque « magnus Deus, qui se parvum facit et in sua exiguitate non desinit esse magnus, et in hac dialectica magna parva est: est enim pietas Dei, magnus qui facit se parvum et pusillum, qui magnus est ». .

« Ad hoc intelligendum adiuvat Nativitas Domini: parvus Deus est in praesepio illo », Franciscus inculcatur, confisus: « In mentem venit phrasis S. Thomae in prima Somma parte. Hoc explicare volens “divinum quid est? quid est divinissimum? " dicit: Non coerceri a maximo contineri tamen minimum divinum est». Hoc est: Divinum est, habere specimina non limitata etiam a maximis, sed ea quae simul continentur et vixerunt in minimis vitae. Essentialiter exposuit Pontifex, invitationem "non terreri magnis rebus, sed parvas considerare: hoc divinum est utrumque simul". Iesuitae hanc sententiam bene noverunt quia "adlatum est ad unum ex monumentis Sancti Ignatii facere, tum ad describendam illam Sancti Ignatii virtutem ac etiam ipsius teneritudinem".

« Magnus Deus est qui omnium rerum valet - Pontifex iterum referens illud Isaiae - at ille nos appropinquare refugit, illic nos adiuvat, res nobis promittit: Hic ego te facio. sicut machinæ triturans; triturabis, omnia triturabis. et tu exsultabis in Domino, in Sancto Israel exultabis. Hae sunt « omnes promissiones adiuvandi ut progrediamur: « Dominus Israel non derelinquet te. Ego sum apud te"".

"Sed quam formosum est," inquit Franciscus, "de pietatem Dei contemplari! Cum de magno Deo tantum cogitare volumus, sed obliviscimur incarnationis mysterium, quod dignatio Dei in nobis occurrit: Deus qui non solum pater est sed pater est ».

Hac de re Summus Pontifex nonnullas reflexionis rationes pro conscientiae examine proposuit: “Numquid sic Domino loqui possum an timeo? Respondent omnes. Sed quis dicere potest, quaeri potest: sed quis est locus theologicus pietatis Dei? Ubi invenitur benignitas Dei? Quis est locus ubi benignitas Dei maxime manifestatur? Responsum, Franciscus ostendit, vulnus est: vulnera mea, vulnera tua, cum vulnus occurrit meum vulnus. In vulneribus eorum sanati sumus.

« Libenter existimo — Pontifex iterum confidebat argumenta parabolae boni Samaritani proponens — quod accidit illi pauperi, qui in manus latronum venerat in via ab Ierusalem in Iericho, quod factum est, cum resipuisset. et in lecto iacet. Hospitarius certe interrogavit: "Quid factum est?", pauper ille dixit: "Vulsus es, conscientiam perdidisti" — "Sed quid hic sum?" — “Quia venit ille qui tua vulnera purgavit. Hic te sanavit, attulit, pensionem solvit et dixit se rediisse ad rationes componendas, si quid amplius penderet.

Plane “hic est locus theologicus pietatis Dei: vulnera nostra”, Pontifex affirmavit ac proinde “quid a nobis petit Dominus? “Sed vade, age, age: vulnus ostende, vulnera videam. Eos tangere volo, eos sanare volo». Et «ibi in occursu vulneris nostri cum vulnere Domini, quod est pretium nostrae salutis, ibi est Dei pietas ».

Demum Franciscus suggessit de his omnibus cogitamus « hodie, interdiu, et conemur audire hanc invitationem a Domino: « Age, age: ostende mihi vulnera tua. Eos sanare volo".

Source: w2.vatican.va