Oratio ad S. Antonium statim per auxilium in tribulatione,

Oratio ad S. Antonio in tribulatione,

Maxime amandum Sancte Antoni, de tenera patronum animarum pauperum, supplex acclinis imago coram te in toto corde laceratione complevit. Inter mala et opprimas me vertam ad tranquillitatem et pacem perdidit nisi tu inventrix praecipua rerum Cur spem et fiduciam in te ego non invocat omnes sanctae virtutes Et splendor gloriae, in quo Deus voluit, et merces tua postmodum heroicam naturam virtutum oblivisci eos qui pati non potes. Cum terris et omnibus caritas proximi et concurrere auxilium fregisti naturae frequenter facta celeberrima prodigia possibile est nunc sola mihi te negare postulat? Deserit orbem infortuniis amici! Quia tibi valde carus amicus autem dei, hoc est, cum plerumque tempora dant auxilium tuum. Bene, mi Sancte: Quid tu vides et dolorem pati per potentiam opprimunt, et qui est dolor victoriae me. Ut sis fortis amores clipeus tot curis succurras eo fieri non posse; Vides oneratus sum succumbere tot et tantis tormentis hostes circumdantibus me est. Convenerunt autem ad me video nihil nisi tenebrae, procellas et desolatione: Ego nullam invenio in bonam spem praelucet in tantum valet, patrocinia sentiamus. Non relinquam vos me confundemini? Quod si Deus pro sua ineluctabilis imo proposita, non vis ad me de tam feroces labores, saltem obtinere est necessarium fortitudinem, et gratiam accipere harum cum Renuntiatio, ut patienter eas ferunt, ut patiatur se in exoratione arietem pro nobis peccatoribus, quo justitiæ divinæ satisfaceret. et praemium merentur die et gloriam O. Ita sit