Orationis recitavi ut Sabbato sancto usque ad petere auxilium potens Iesu

Vere enim Deus es, anima mea, Dominum.
Die magno silentio sancto quod velim mihi memoriam relinquere. Primum omnium me memini, sicut centurio Romanus, vir Dei diversis mentem, ignarus in Lege et Prophetae invenimus, nomen concretum ac religiosum studium conferre, qui in fine est a facie tempestatum drama vividum iterum, ait: "Vere homo hic est Filius Dei". Centurio cohortis quæ intellexerunt quod Deus est caritas. Et cognoscens quia de Jesu Christo, in hominem renouare dolorem, et Dei. Tantum amor et nos hostiam viventem sanctam Deo placentem Deo. Ego memini enim discipuli, qui festinat a Pilato corpus Iesu. Quod corpus non potest manere volucres prædam. Nec relinquenda illuc manus Deo et qui non diligit eum qui non credunt, qui negant damnare. Quo fit monumento ponenda. Est tabernaculi testimonii, ad cor hominis, et quis est receperint magni Martyris, qui sibi oblatum est pretium nostrae redemptionis. Ego memini me mater est. Quod fortis mulier, plenus gratia semper Virginis patrociniis transfixum lancea in pariete, particeps Christi eius Filii, qui in fine diei adimpletur eis requiem ab eius missione: et amplectitur, quod Unigenitus Dei Filius amplectitur filios per istum sanguinem redempti, abiit, ad vivere in domos qua filii novi filiaeque. Non necesse est titulus ille, cum omnibus operimentum, amovenda et deponenda est, quia lapis est cum illa resurrecturam esse homines "pro caritate mortuus est". Non erit caritas est, fortis est similis esse Deo, qui summa est similis est Iesu, in infinitum est similis est Spiritus sancti, et humiles quis sicut vita Mariae, de copiis, quae est transform omnis facultas tribuitur «conformitatis" cum homo Deus noster ascensional solum magnis conferamus, ac "conformitatis« in tribus personis divinis communis.
Dico vobis auxilium petere, Matris Verbis Incarnati Verbi, quod immolatum agnus Dei Mater, Mater Christi resurgentis.

Oratio ad imporandum SANCTUM

Domine Iesu, ego prohibere ad Crucem cogitatione debemus;
Mihi quoque non in sapientia fabricavit peccata mea!
Bonitate, quae minime defensatur
et ipse crucifixus est mysterium
multumque mecum excedentem componat.
Dominus in mundum venisti ad me:
respice ad me:
detrahet me et Patrem habet.
Tu faciem bonitatem
et misericordiae;
Vis enim salvum me fac
Non est in me tenebrae:
Venit lumen tuum patet.
Est multum in medio sui solius amans mihi:
venient tui immensae caritatis.
Nascitur odium malitiae, et ibi in medio,
cum modestia et humilitate venit.
Dominus autem mecum est peccator, salvus erit:
filio prodigo, qui reversus est ut, hoc est mihi
Domine, dona mihi lacrimae donum
ut libertas et vita,
et pax, et gaudium vestrum et in vos. Amen.