S. Antoninus amissionem consoletur narrat agere

Facile autem sequitur quod cogitatio in laqueum consolatur nos consolatur in omnibus semper faciemus. Verum est? Ita vero et minime. Et est sensus: si nos semper continua erit in nostram consolationem et nosti voluntatem Dei implere ea quae agis. Autem, sunt tempora cum Deo spiritus consolatione, omni ex amore de anima. Non potest sentire quod etsi Deus sit expertus ac distant vel tristitiae et confusione desperandum. Hi sunt momenta temporibus misericordiam imaginabile. Cum Deus videtur procul abesse oportet semper examine conscientiae nostrae fac propter peccatum in eo non est. Cum patet nostra conscientia, ut de eo gaudeatur de sensuali damnum Dei praesentia damna et consolationes spirituales. Quod?

Propter hoc actum est de eo nos adducit, ut misericordiae Dei nostri mens vacans obedientiam et charitatem non obstante. Nos data occasione, ut sunt amor, et nos serve etiamsi non statim senties consolationem. Hoc facit amor noster fortius et arctius coniungit nos Deo, ut ex pura Misericordia Eius (See # LIVII LXVIII). Cogita tibi tentatio Dei aut asperum aversari. Haec tempora et occasiones dona amoris amare non sentiant. Haec sunt occasiones reformamini in misericordia sincerissimam misericordiae.

Domine, non amo eligere ad vos omnes estis, et posuit in vita, quantumcumque sentio. Si me plurimum adducit ut alios magnam consolationem in caritate, gratias ago tibi. Si caritas in aliis difficile est, siccum est et grave, ego gratias ago tibi. Dómine, in dilectione mea ultra quam absolutissimum exemplum sumat divinae misericordiae tuae. Iesus ego in vobis.