Hodie Evangelium MMXX XX Aprilis cum comment
Ex Evangelio Iesu Christi secundum Johannem 7,1-2.10.25-30.
In illo tempore egressus Iesus in Galilaeam; Nam non ultra vis Iudaea quoniam Iudaei interficere.
Interim in proximo dies festus Iudaeorum, nomine Capanne, erat accessus;
Fratres autem parti, et abiit; etiamsi non palam, in abscondito.
Interea quidam ex Hierosolymis dicens, "nonne iste est sermo quem quærunt interficere?"
Ecce qui sponte loquitur, et nihil ei dicunt. Utrum principes vere agnoscis quod est Christus?
Sed scimus unde sit: in alia manu: Christus cum venerit, nemo scit unde sit ».
Tunc Iesus in gazofilacio docens in templo Dei, exclamavit: «Scilicet, scitis et unde sim scitis et a me. Sed non veniet mihi et qui me misit, verax est, et non novi illum.
Scio autem quoniam veniens ad me misit ».
Quaerebant ergo eum adprehendere et nemo misit super illum manus tollere curo quia necdum venerat hora ejus.
S. Ioannis a Cruce (1542-1591).
Carmelita, Ecclesiae Doctor
Can. Spirituale, vers
"Conati sunt eum tenere; sed nemo manum in illum arripuit".
Quo lates, Dilecte?
Solus hic, gemens, me reliquisti!
Sicut cervus fugisti,
postquam me laesit;
clamans te persecutus es: abiisti!
"Ubi lates?" Ac si diceret anima: « Verbum, sponsa, ostende mihi ubi lates ». His verbis rogat ut suam divinam essentiam ei patefaciat, quia "locus ubi absconditus est Filius Dei" est, ut ait sanctus Ioannes, "sinus Patris" (Io 1,18, 45,15), id est; divina essentia, omnibus mortalibus oculis inaccessibilis, et ab omni humano intellectu abscondita. Unde Isaias, cum Deo loquens, his verbis se expressit: "Vere Deus absconditus es" (Is XNUMX, XNUMX).
Sciendum est ergo quod, quantaecumque sint communicationes et praesentiae Dei ad animam, et quantumlibet altae et sublimis cognitio quod anima in hac vita de Deo habere possit, hoc totum non est de essentia Dei, nihil tamen habet. fac secum. Anima enim adhuc latet. Quamvis omnes perfectiones de ipso detegant, anima debet Eum Deum absconditum considerare et Eum quaerere, dicens: "Ubi abscondis?" Nec communicatio alta nec sensitiva praesentia Dei, immo quaedam probatio praesentiae eius, sicut siccitas et defectus talium interpellationum non sunt testimonium absentiae animae. Ideo dicit Iob propheta: "Transit ad me et ego non videbo eum, vadit et ego non agnosco eum" (Iob IX, 9,11).
Ex quo colligitur quod, si anima magnas communicationes, cognitionem Dei, vel quemlibet alium sensum spiritualem expertus est, non ideo supponere quod totum hoc est habere Deum, vel plus in se habere, vel quod sentit vel intendit. Deus, quantuscumque est. At contra, si deficiant omnes hae communicationes sensitivae ac spiritales, in ari- ditate, tenebris et abdicatione eam relinquentes, non putet se Deum deesse... (…) Praecipua igitur animi intentio in hoc carminis versus non solum affectivam et sensitivam devotionem postulat, quae evidentem certitudinem non praebet in hac vita Sponsum per gratiam habere. Praecipue vero petit praesentiam et manifestam visionem suae essentiae, cuius certitudinem habere et gaudium in futuro habere vult.