E diela e gjashtë në kohën e zakonshme: ndër të parat që dëshmojnë

Marku na tregon se mrekullia e parë shëruese e Jezuit ndodhi kur prekja e tij lejoi një plak të sëmurë të fillonte të shërbente. Shpejt më pas, të gjithë në qytetin e lindur të Jezuit kërkuan ndihmën e tij të fuqishme. Kjo ishte koha e përkryer që heroi lokal të mblidhte një turmë të adhuruar. Kur popullariteti i papritur e shtyu Jezusin të largohej për t'u lutur dhe dishepujt e tij u përpoqën ta kthejnë, ai i ftoi ata ta ndiqnin në një mision më të madh nga sa mund ta imagjinonin. Nëse Jezusi donte ndonjëherë të provonte se popullariteti nuk ishte qëllimi i tij, prekja e një lebroz funksionoi. Le ta dëgjojmë këtë histori dhe të kujtojmë shenjtorë të pazakontë si Françesku i Asizit dhe Nënë Tereza që kryenin veprime të ngjashme në kohën e tyre. Por dhembshuria dhe fuqia shëruese e Jezuit janë vetëm dimensionet më të dukshme të historisë. Për ta vendosur këtë incident në kontekst, mund të kujtojmë se shumë nga bashkëkohësit e Jezuit kishin një teologji implicite të shpërblimit dhe ndëshkimit, duke besuar se universi vepron me një ligj të karmës që shpërblen të mirën dhe dënon të keqen. Ky besim mund të jetë shumë i mirëpritur për të pasurit: "njerëzit e bekuar" mund të marrin merita për shëndetin e tyre të mirë, pasurinë dhe shumëllojshmëri të privilegjeve ose fatit të mirë.

Supozimi që rrjedh logjikisht nga kjo dogmë është se njerëzit me deficite shoqërore (mendojnë varfëri, sëmundje, paaftësi intelektuale, një prejardhje klasike e zhvlerësuar, ngjyra e lëkurës, seksi ose identiteti gjinor) janë përgjegjës për disavantazhin që shoqëria u jep atyre. E thënë thjesht, bëhet një mënyrë që të pasurit të thonë: "Unë jam mirë, ju jeni plehra". Jezusi nuk pranoi të ngecte në atë standard të rreptë. Kur lebrozi iu afrua, Jezusi u përgjigj me një respekt që njohu njëkohësisht dinjitetin e njeriut dhe kritikoi ekskluzivitetin e shoqërisë. Jezusi jo vetëm që shëroi njeriun por tregoi se si funksionon një sistem alternativ shoqëror. Prekja e Jezusit ishte një sakrament i shërimit, një shenjë e bashkimit dhe një deklaratë se ky njeri ishte plotësisht i aftë të dëshmonte veprimtarinë e Zotit në botë. Kur Jezusi e dërgoi njeriun te prifti, ai po dyfishonte të gjithë mesazhin e tij të ungjillit. Në nivelin e formalitetit fetar, Jezusi tregoi respekt për priftin, autoritetin fetar që mund të deklarojë se njeriu ishte i shëndetshëm dhe mund të merrte pjesë në shoqëri. Nën urdhrat e Jezuit, burri e ftoi priftin të bënte punën e tij për ndërtimin e komunitetit. Në një nivel më të thellë, Jezusi e porositi njeriun si ungjilltar, dikush vetë pamja e të cilit proklamoi praninë e mbretërisë së Zotit dhe denoncoi praktikat ekskluziviste që favorizojnë disa mbi të tjerët. Urdhri i Jezusit që burri të shkonte te prifti para se t’i tregonte dikujt tjetër, funksionoi si një ftesë për udhëheqësit; ata mund të ishin ndër të parët që dëshmuan atë që Perëndia po bënte përmes tij. Nëse duam të shqyrtojmë se çfarë na tregon kjo ngjarje, mund të pyesim veten se çfarë do të kishin menduar dishepujt fillestarë të Jezuit në këtë moment.Gjërat dukej se kishin filluar bukur kur lanë rrjetat për të parë Jezusin duke pushtuar djallin dhe shëruar të sëmurët. Ata ndoshta ranë dakord ta ndiqnin atë në zonë, veçanërisht në dritën e mënyrës se si fama e tij reflektonte mbi ta. Por pastaj gjërat u rrezikuan. Çfarë tha ai për ta kur zotëria i tyre preku lebrozët? Atëherë, pse u dërgua si paralajmërues i lajmit të mirë djali që e kishte njohur Jezusin vetëm për një minutë? A nuk i kishin paguar detyrimet e tyre duke lënë shtretërit dhe anijet e tyre? A nuk duhej që ata të paktën të dërgoheshin për të shoqëruar kolegun për t'u siguruar që ai e kuptoi saktë teologjinë?

Jezusi i pa gjërat ndryshe. Nga këndvështrimi i Jezuit, mungesa e njohurisë dhe përvojës së të shëruarit e kualifikoi atë më lart se dishepujt që menduan se e kishin kuptuar tashmë Jezusin. Ashtu si ish-i verbër i Gjonit 9, dëshmia e këtij njeriu mund të ishte e thjeshtë: "Unë isha i dëbuar dhe i sëmurë dhe ai më preku dhe më shëroi ". Jezui dërgoi njeriun e shëruar për të ungjillizuar zyrtarin fetar. Duke vepruar kështu, Jezui u dha ithtarëve të tij mësimin e parë për përulësinë e nevojshme për t'u bërë dishepuj. Jezusi e preku atë njeri, e shëroi dhe i dha porosinë për të shpallur: "Zoti ka bërë gjëra të mrekullueshme për mua, tani e tutje të gjitha brezat do të më quajnë të bekuar". Lajmëtari u bë mesazhi. Lajmi i mirë i njeriut të shëruar ishte se Zoti nuk dëshiron që askush të margjinalizohet. Hiri i tij ishte se Ungjilli i tij erdhi nga një përvojë e shpëtimit që e lë teologjinë pa fjalë. Fuqia dhe guximi i tij do të buronin përgjithmonë duke ditur se ai ishte i dashur dhe i pranuar dhe se askush dhe asgjë nuk mund ta hiqte kurrë. Historitë më të hershme të shërimit të Markut tregojnë se mesazhi ungjillëzues i një dishepulli duhet të vijë nga një takim me dhembshurinë e Krishtit. Vetë lajmëtarët bëhen mesazh në masën që ata i shërbejnë përulësisht dhe shpallin dashurinë e pakufizuar të Zotit.