Исо дар бораи бахшидан ва чӣ гуна бахшидан мувофиқи Инҷил гуфт

БАХШИШ: АСЛИ МУҲАББАТ
Бахшиш, яке аз фазилатҳои азимтарин дар рӯи замин, аз ҳама зарурӣ.
Барои худро озод, хушбахт ва қаноатманд ҳис кардан, мо бояд доимо бахшем ва фаромӯш кунем; ТАНҲО НЕСТ, КИ Ҳатто одамоне, ки моро ранҷонанд, муҳаббати моро ба ҳама дароз кунанд, аммо
ҲАМЧУНИН МУҲАББАТИ ХУДРО БА ХУД НИШОН ДИХЕД.
БЕШТАР ЗУРОВАР,, ТАХАММУЛ НАДОРАНД ВА БИСЁРТАР АСТ. БАРОИ ТАВБА ВА МЕФАХМАНД ТАЛАБИ НЕСТ.
ДАР МУРОЧИАТИ ИСО БА ШОГИРДОНАШ ГӮЯД:
БА БАДИ НАРАСЕД ҲАТТО АГАР ЯГОН ШУМО ДАР РӮЙИ РОСТ МАСЛУҲ КУНАД, ДИГАРОН ДОРЕД; ВА БА ОНҲОЕ, КИ ТУНИКИ ШУМОРО ДАВОМ МЕКУНАНД ВА РЕПОРТАЖ МЕКАРДАНД, ҲАМЧУН КАПИ «ШУМО» -РО МЕГУЗОРАНД. Ва агар касе мехоҳад шуморо маҷбур кунад, ки аз секунҷаи мил дур шавад, онро бо ӯ ду кунад. Ба онҳое, ки аз шумо мепурсанд ва онҳое, ки аз шумо қарз гирифтан мехоҳанд, диҳед, ба қафо барнагарданд.
ДУШМАНОНАТОНРО ДӮСТ ДОРЕД, БАРОН ОНҲОЕ, КИ ШУМОРО ЛАURНАТ МЕДИҲАНД, БА ОНҲОЕ КИ ШУМОРО НАФРАТ МЕКУНАНД ХУБ МЕКУНАНД ВА БАРОИ ОНҲОЕ КИ БАРТАРИИ ШУМОРО БАРТАРАФ МЕКУНАНД ВА ШУМОРО ТАECҚИБ МЕКУНАНД "

Инҳо калимаҳои хеле мустаҳкаманд.
ДАР РӮЗИ МО, ХУДОВАНД ДАР ВАҲЙ ГУФТ:
«Ҳамин тавр, ман ба шумо мегӯям, ки шумо бояд ҳамдигарро бибахшед; ЧУНКИ ОНЕ, КИ БАРОДАРАШРО ТАРҶУМАИ ХУДРО НАМЕБАХШАД, ПЕШ аз ХУДОВАНД маҳкум карда мешавад, зеро
ГУНОҲИ БУЗУРГ, Ман, Худованд, онеро, ки ман мебахшам, мебахшад, аммо аз шумо талаб карда мешавад, ки ҳамаи Худованд ваъдаи аҷоиб бахшад. Гуфт: «Ӯ кист
У ТАВБА КАРД ГУНОХХОЯШРО Бахшидааст ва ман, ХУДОВАНД, ДИГАР ОНҲОРО ДАР ЁД НАДОРЕМ ИМРӮЗ Хеле бисёр одамоне ҳастанд, ки намебахшанд ва фаромӯш кардан намехоҳанд. ОДАМОНЕ, КИ ХАЛКҲОИ ХУРДРО, КИ ҲАҚИҚатан АХАМИЯТ НАДОРАНД, БАЛАНД мебардоранд. ВА ЗАНҲОЕ ҲАСТАНД, КИ ҲАР ЯК ҶУРАИ ҶИНОЯТРО, КИ БО СУХАН Ё ФАКТ ИФОДА МЕШАВАНД, КАЛОНТАР МЕШАВАНД. МАВЗУИ ХЕЛЕ НАЗДИК. ҶИНОЯТҲОЕ АСТ, КИ БОЯД ПУШИДА ШАВАД. ТАЧОВУЗ ВА Ё КАТЛИ ВОЛОНТАРИ ҶИНОЯТҲОИ НОПАЗИРАНД, КИ МЕТАВОНАНД ҶАЗОҲОИ САХТРО ОСОД КУНАНД; АММО ОНҲОЕ ҲАСТАНД, КИ АЗ СОЛИ ЗИНДОНИ ЗИНДОН НАҶОТ ДОДА МЕШАВАНД БАРОИ АМАЛИ АБЛАҲОНА Бахшиш, як санади олӣ, бо муҳаббат ва таҳаммул, мӯъҷизаҳоро кор мекунад, ки онҳо намебошанд
ДАР акси ҳол, як амале, ки онро ба осонӣ дарк кардан мумкин нест.

Ҳеҷ кадоме аз мо наметавонад дарк кунад, ки вақте ки Исо ХУДРО ҲАМЧУН КАФОКУНИИ БАРОИ ТАМОМИ ИНСОНИЯТ ХУД ХУДРО ТАКЛИМ МЕКУНАД, ЧИ ЗӮР ДОДААСТ, ҲЕҶ КАСЕ АЗОБИ УРО, ДИГАРОНАШ ФАҲМИДА НАМЕТАВОНАД.
ВАЛЕ БА ВОСИТАИ ОН МЕБАХШЕМ. Тавассути ӯ ваъда медиҳад, ки инсоният баракати наҷот хоҳад овард. ТАШАККУР БА ҚУРБОНИИ ХУД, КИ ИМКОНИЯТ БА МО ТА OFFМИН ШУДААСТ,
ТАВАССУФИ ИТОАТ, БАРОИ ИЛТИҲОМ ВА ҲАЁТИ АБАДAL.
ХУДО БА МО КӮМАК КАРД, КИ БЕШТАР таҳаммул нишон диҳем, меҳрубонтар бошем ва ба бахшидан омодагӣ бинем, онҳоеро, ки тавба нишон медиҳанд, боварӣ ҳосил кунем,
Кинаҳо. Барои ин мо бо фурӯтанӣ дуо мегӯем, ки Исои Масеҳи Наҷотдиҳандаро.
ИНТЕР