«Иҷозат диҳед Исоро шифо диҳам»! Дуо барои шифо
«Худовандо, агар хоҳед, маро шифо диҳед!» Ин илтиҷоро як махавие, ки зиёда аз 2000 сол пеш бо Исо вохӯрд, гуфта буд. Ин одам сахт бемор буд ва Исо, дилсӯзӣ кард, даст бар ӯ дароз кард ва махав аз байн рафт.
ин Эпизоди Инҷил он нишон медиҳад, ки Исо ҳамеша бо мост ва мехоҳад, ки моро аз дарди мо, чи ҷисмонӣ ва ҳам дарунӣ шифо диҳад. Факат мо бояд кор кунем аз ӯ самимона пурсед, бо имон ва бо дили пок.
La Феод он дар бисёр порчаҳои Инҷил як ҷузъи асосӣ аст. Дар байт аз Марко масалан, падар аз Исо хоҳиш мекунад, ки писарашро шифо диҳад ва Исо ҷавоб дод, ки барои имондорон ҳама чиз имконпазир аст. Дар ояти дигар аз Марко Исо шогирдонашро ташвиқ мекунад, ки ба Худо имон оваранд ва бовар кунанд, ки агар онҳо ҳатто кӯҳҳоро ҷунбонда метавонанд дар хакикат бовар мекунад.
Исо шифоро ба имон нисбат медиҳад
Вақте ки Исо шифо ёфт одамон, аксар вақт шифои худро ба имонашон нисбат медоданд. Бо вуҷуди ин, ӯ бо имон он эътимодеро дар назар дошт, ки онҳо ба ӯ шифо мебахшанд. Аз ин рӯ, тарзи дуои мо барои шифо бояд бо имон хос бошад.
Баъзеи мо шояд фикр кунанд, ки беморӣ ё депрессия иродаи Худост, аммо ин хатост. Беморӣ қисми иродаи Худо нест ва Исо ҳеҷ гоҳ одамонро ташвиқ намекард, ки бемор бимонанд ё ба азобҳои ҷисмонӣ ё дохилӣ тоб оранд.
Худо моро мехоҳад дар рӯҳ, ҷисм ва рӯҳ солим, бинобар ин талаби шифо додан хилофи иродаи у нест. Агар беморӣ як қисми нақшаи Худо мебуд, табибон ва доруҳо дигар маъно надоштанд, зеро онҳо хилофи мантиқи Ӯ мебуданд.
Исо, Наҷотдиҳандаи фиристодаи Худо, барои он омад моро озод кунед ва моро шифо диҳед. Аз ин рӯ, мо бояд бо имон ба Ӯ муроҷиат кунем ва боварӣ дошта бошем, ки ӯ суханони моро мешунавад дуоҳо. Мо метавонем ба ӯ тамоми ғаму андӯҳ, ранҷу азоб ва ҳиссиёти танҳоӣ, нокомӣ ё афсурдагии худро бигӯем. Мо боварй дорем дар Ӯ, зеро медонад, ки Ӯ ҳамеша омода аст, ки моро қабул кунад ва моро шифо диҳад.