Паёми 2 август ба Мирҷана, Бонуи мо дар Меджугорже сухан мегӯяд

Фарзандони азиз, ман бо дастҳои кушод ба сӯи шумо омадам, то ҳамаи шуморо дар оғӯши худ дар зери ҷомаи худ бигирам. Аммо ман инро карда наметавонам, то даме ки дили шумо пур аз чароғҳои дурӯғин ва бутҳои дурӯғин бошад. Онро тоза кунед ва ба фариштагони ман имконият диҳед, ки дар дили шумо суруд хонанд. Ва дар он лаҳза ман шуморо зери чодари худ мегирам ва ба писари худ сулҳи ҳақиқиро хушбахтии ҳақиқӣ ато мекунам. Ба фарзандони ман мунтазир нашавед. Ташаккур

Як порча аз Инҷил, ки ба мо дар фаҳмидани ин хабар кӯмак мекунад.

Ҳикмат 14,12-21
Ихтирои бутҳо ибтидои танфурӯшӣ буд, кашфи онҳо фасодро зинда кард. Онҳо дар ибтидо вуҷуд надоштанд ва нахоҳанд дошт. Онҳо ба ҷаҳони ботил барои одамизод ворид шуданд, зеро ин барояшон зуд хотима ёфтааст. Падаре, ки азодории бармаҳалро истеъмол кард, ба тасвири писари худ амр дод, ки ба зудӣ рабуда шуд ва ҳамчун худое қадрдонӣ кард, ки чанде пеш танҳо марҳум ба кормандонаш асрори маросим ва ибодатҳоро фармоиш дод. Он гоҳ одати нопоки бо мурури замон мустаҳкамшуда ҳамчун қонун риоя карда шуд. Ҳайкалҳоро низ бо фармони ҳокимиятҳо парастиш мекарданд: тобеъон, онҳоро шахсан аз дур эҳтиром карда натавониста, хусусиятҳои дурро ба таври ҳунармандона такрор карданд, тасвири намоёни шоҳи гиромӣ сохтанд, ғоибонро бо ҷидду ҷаҳд тасаллӣ доданд, гӯё ки ӯ ҳузур дошт. Шӯҳрати рассом тавсеаи мазҳабро ҳатто ба онҳое, ки намедонистанд, тела дод. Охирин, дарвоқеъ, орзуи писандидани қудратмандонро дошт, бо санъат саъй кард, то тасвирро зеботар кунад; мардуме, ки бо лутфи кор ҷалб шуда буданд, объекти ибодатро касоне мешумурданд, ки каме пештар ҳамчун мард шарафманд буданд. Ин ба доми зиндагон табдил ёфт, зеро мардон, қурбони бадбахтӣ ё зулм, ба сангҳо ё чӯб номи ҷудонашавандаро гузоштанд.