Сафар ба ҷаҳаннами муқаддаси СИСТЕРА ФАСТИНА КОВАЛСКА
Имрӯз бо роҳнамоии фариштае ман дар қаъри дӯзах будам. Ин макони азоби бузургест дар тӯли дараҷаи ба таври даҳшатнокаш. Инҳо дардҳои мухталифе ҳастанд, ки ман дидам: дарди аввал, оне, ки дӯзахро ташкил медиҳад, аз даст додани Худо аст; дуввум, пушаймонии доимии виҷдон; сеюм, огоҳӣ дар бораи он, ки тақдир ҳеҷ гоҳ тағир нахоҳад ёфт; ҷазои чорум оташест, ки ба рӯҳ медарояд, вале онро нест намекунад; ин дарди даҳшатнок аст: ин оташи сирф рӯҳониест, ки бо ғазаби Худо афрӯхта шудааст; ҷазои панҷум торикии доимӣ, бадбӯйии даҳшатнокест ва ҳарчанд торик аст, девҳо ва ҷонҳои лаъин якдигарро мебинанд ва тамоми бадиҳои дигарон ва худашонро мебинанд; ҷазои шашум ширкати доимии шайтон аст; ҷазои ҳафтум ноумедии даҳшатнок, нафрат ба Худо, беқурбшавӣ, лаънат, куфр аст. Инҳо дардҳоест, ки ҳамаи маҳкумшудагон якҷоя азоб мекашанд, аммо ин боқӣ нест. Барои ҷонҳои гуногун азобҳои махсус мавҷуданд, ки азоби ҳиссиёт мебошанд. Ҳар касе, ки гуноҳ кардааст, ба таври бениҳоят бузург ва тасвирнопазир азоб мекашад. Ғорҳои даҳшатнок, шиканҷаи азобҳо ҳастанд, ки ҳар шиканҷа аз дигараш фарқ мекунад. Ман дар пеши он шиканҷаҳои даҳшатнок мемурдам, агар қудрати Худо маро дастгирӣ намекард.Гунаҳкор медонад, ки бо ҳисси гуноҳаш то абад шиканҷа хоҳад шуд. Ман инро бо фармони Худо менависам, то ҳеҷ кас худро бо гуфтани он ки ҷаҳаннам нест, ё касе ҳеҷ гоҳ набуд ва касе намедонад, ки чӣ гуна аст. Ман, хоҳари Фаустина, бо амри Худо дар вартаи ҷаҳаннам будам, то ба ҷонҳо нақл кунам ва шаҳодат диҳам, ки ҷаҳаннам вуҷуд дорад. Ҳоло ман дар ин бора гап зада наметавонам. Ман амри Худо дорам, ки онро хаттӣ гузорам. Девҳо нисбати ман нафрати зиёд нишон доданд, аммо бо амри Худо онҳо бояд ба ман итоат мекарданд. Он чизе ки ман навиштаам, сояи сусти чизҳои дидаам аст. Як чизро ман мушоҳида кардам ва он аст, ки аксари ҷонҳое, ки ҳастанд, ҷонҳое ҳастанд, ки ба дӯзах буданашон бовар надоштанд. Вақте ки ба худ баргаштам, аз тарс ба худ омада натавонистам, зеро фикр мекардам, ки баъзе рӯҳҳо он қадар азият мекашанд, аз ин сабаб ман бо ҷидду ҷаҳд барои табдили гунаҳкорон дуо мегӯям ва беохир ба онҳо раҳмати Худо мехонам. Эй Исои ман, ман бартарӣ медиҳам, ки то охири дунё бо азобу шиканҷаи азимтарин азоб кашам, на ба ту бо хурдтарин гуноҳ.