СЕНТЯБРИ 06 САН ЗАККАРИЯ. Дуо барои талаби сипос

Закарё соли 520 пеш аз милод ба хидмати нубувватӣ даъват карда шуда буд. Вай тавассути рӯъёҳо ва масалҳо даъвати Худоро барои тавба эълон кард, то шарти иҷрошавии ваъдаҳо бошад. Пешгӯиҳои ӯ дар бораи ояндаи исроилиён, ки дар ояндаи наздик ва аз нав ба вуҷуд омадаанд, дахл доранд. Закарё хислати рӯҳонии эҳёи Исроил ва муқаддас будани онро қайд мекунад. Амали илоҳӣ дар ин кори муқаддас пурра бо Малакути Масеҳ ба даст хоҳад омад. Ин эҳё самараи барҷастаи муҳаббати Худо ва қудрати Ӯст. Аҳде, ки ба Довуд ваъда дода шуда буд, дар Ерусалим мегузарад. Пешгӯиҳо ба маънои аслӣ ҳангоми воридшавии бошукӯҳи Исо ба шаҳри муқаддас иҷро шуданд. Ҳамин тариқ, Худо бо муҳаббати бепоёни худ ба халқи худ кушоду равшанро ба ҳамдигар муттаҳид менамояд, ки тозашуда қисми салтанат хоҳанд гашт. Аз сибти Левӣ, ки дар Ҷилъод таваллуд ёфтааст ва аз пирӣ аз Халде аз Фаластин баргаштааст, Закарё бисёр мӯъҷизаҳоро иҷро мекард, ки онҳоро бо пешгӯиҳои мазмуни апокалиптӣ, ба монанди анҷоми олам ва доварии илоҳии Илоҳӣ ҳамроҳӣ мекарданд. Ӯ дертар аз ҳаёт даргузашт ва дар назди қабри Ҳаҷҷайи набӣ дафн карда шуд. (Авенир)

ДУО

Ту танҳо покӣ, эй Худованд,

ва берун аз шумо нури некӣ нест.

ба воситаи шафоат ва намуна аз Закарёи набӣ

бигзор зиндагии ҳақиқии масеҳӣ бошем,

набояд аз дидгоҳи худ дар осмон маҳрум шавад.