3 июл - Ч H ТАВР МО АМАЛИЁТРО БА НАРҲИ ХУН АМАЛ КУНЕМ
Садоқат ба хуни гаронбаҳо набояд хушкида бошад, балки барои ҷони мо самарабахши ҳаёт бошад. Ва меваи рӯҳонӣ бештар хоҳад буд, агар мо ба усули таълимдодаи муқаддасон, ки дар ин кор усто буданд, амал намоем. Сент-Гаспар Дел Буфало, Серафи Хуни қиматбаҳо, ба мо маслиҳат медиҳад, ки назарамонро ба Масеҳи хунхор ислоҳ кунем ва ин фикрҳоро ба ёд орем: Ӯ кист, ки Хунро барои ман дод? Писари Худо, агар як дӯст онро рехта мебуд, ман чӣ қадар миннатдор мешудам! Барои Исо ба ҷои он сиёҳтарин носипосӣ! Шояд ман ҳатто омадаам, ки куфр гӯям ва ӯро бо гуноҳҳои азим ранҷонам. Писари Худо ба ман чӣ дод? Хуни ӯ. Шумо медонед, ки хитоб мекунад Петрус, ки шуморо на бо тилло ва нуқра, балки бо Хуни пурқимати Масеҳ озод карданд. Ва ман чӣ хизматҳо доштам? Ҳеҷ кас. Маълум аст, ки модар барои фарзандонаш хун медиҳад ва ҳар кӣ дӯст медорад, онро барои азизаш рехтааст. Аммо ман, ба воситаи гуноҳ, душмани Худо будам, аммо ӯ ба гуноҳҳои ман нанигарист, балки танҳо ба муҳаббати худ. Чӣ гуна шумо онро ба ман додед? Ҳама чиз, то қатраи охирин дар байни таҳқирҳо, куфрҳо ва азобҳои ваҳшатноктарин. Аз ин рӯ, Исо аз мо дар ивази ин қадар дард ва муҳаббати зиёд мехоҳад, дили мо, ӯ мехоҳад, ки мо аз гуноҳ гурезем, вай мехоҳад, ки мо ӯро бо тамоми қувват дӯст дорем. Бале, биёед ин Худои ба салиб мехкӯбшударо дӯст дорем, ӯро сахт дӯст дорем ва азобҳояш бефоида нахоҳанд буд ва Хуни ӯ барои мо беҳуда рехта нахоҳад шуд.
НАМУНА: Бузургтарин ҳаввории садоқат ба хуни қиматбаҳо, бешубҳа, муқаддас Гаспар дел Буфало аз Рум буд, ки 6 январи соли 1786 таваллуд шуда, 28 декабри соли 1837 даргузаштааст. Хоҳари Агнес аз Каломи Ҷисм, ки баъдтар дар як мафҳуми бузурги муқаддасот вафот кард, бисёриҳо солҳо пеш аз он, ки ӯ кори бузургро пешгӯӣ карда, изҳор дошт, ки ин «карнайи хуни илоҳӣ» хоҳад буд, яъне бо кадом ғайрат садоқатро паҳн карда, шукрҳоро месуруд. Ба ӯ лозим омад, ки азобу уқубатҳои бемислро аз сар гузаронад, аммо дар ниҳоят вай хурсандӣ ёфт, ки тавонад Ҷамъомади мубаллиғони хуни гаронбаҳоро таъсис диҳад, ки ҳоло дар тамоми гӯшаҳои ҷаҳон паҳн шудааст. Худованд ӯро дар мусибатҳои худ тасаллӣ диҳад, рӯзе, вақте ки ӯ Муқаддаси Масеҳро ҷашн мегирифт, фавран пас аз тақдис ба ӯ осмонеро нишон дод, ки аз он занҷири тиллоӣ нузул карда, ба чайка мегузарад ва ҷони ӯро мебандад, то онро ба шӯҳрат бирасонад. Аз ҳамон рӯз ба ӯ лозим омад, ки боз ҳам бештар азоб кашад, аммо ғайрати ӯ барои ба ҷонҳо овардани манфиатҳои хуни Исо торафт шадидтар мешуд.Ӯро 18 декабри соли 1904 Санкт Пийс X латукӯб кард ва 12 июни соли 1954 аз ҷониби Пиюс XII канонизатсия шуд. Ҷасади ӯ дар калисои С.Мария дар Тривиои Рим ва инчунин қисман дар Албано Лазиале, дар наздикии Рим, дар урнаи бой ҷойгир аст. Аз осмон ӯ бахшоишҳо ва мӯъҷизаҳоро идома медиҳад, алахусус ба ихлосмандони Хуни қиматбаҳо.
МАҚСАД: Ман бисёр вақт фикр мекунам, хусусан дар лаҳзаи васваса дар бораи уқубатҳои аз ҷониби Исо кашидаам.
ҶАСОЯТ: Ман ба ту саҷда мекунам, эй хуни эҳтироми Исо, барои муҳаббати ман рехт.