Биёед ба кашфи маъно ва аҳамияти мусиқии муқаддас биравем
Санъати мусиқӣ як роҳи бедор кардани умед дар рӯҳи инсон аст, ки бо шароити заминӣ ин қадар аломатнок ва баъзан маҷрӯҳ шудааст. Байни мусиқӣ ва умед, байни суруд ва ҳаёти ҷовидонӣ робитаи пурасрор ва амиқ мавҷуд аст.
Анъанаи масеҳӣ рӯҳҳои муборакро дар ҷараёни сурудхонӣ бо хор, тасхир ва дилрабоии зебои Худо тасвир мекунад.Санъати ҳақиқӣ, ба монанди дуо, моро боз ба воқеияти ҳаррӯза мефиристад, то онро гул-гул шукуфад, то ки самараи некӣ ва сулҳ оварад. Рассомон ва бастакорон ба мусикй экспрессия ва тантанаи калон бахшиданд. Зарурати шаффофият ҳамеша дар ҳама давру замонҳо эҳсос мешуд ва аз ин рӯ мусиқии муқаддас яке аз шаклҳои олии ифодаи инсон аст. Ҳеҷ як санъати дигаре қодир нест, ки муносибати инсонро бо Худо эҷод кунад.Санъати муқаддаси мусиқӣ дар тӯли асрҳо мавриди таваҷҷӯҳ ва таваҷҷӯҳ қарор гирифтааст. Мусиқӣ ҳамчун қобилияти робита ва муошират бо одамони забонҳо, фарҳангҳо ва динҳои гуногун эътироф карда мешавад. Ин аст, ки чаро имрӯз ҳам бозёфт кардани ин ганҷинаи гаронбаҳо, ки ба мо ҳамчун тӯҳфа боқӣ мондаанд, муҳим боқӣ мондааст.
Фарқи мусиқии муқаддас ва мусиқии динӣ назар ба оне, ки ба назар чунин менамояд, хеле муҳимтар аст. Мусиқии муқаддас мусиқӣ мебошад, ки ҷашни литургии калисоро ҳамроҳӣ мекунад. Мусиқии мазҳабӣ бошад, як навъи композитсияест, ки аз матнҳои муқаддас илҳом мегирад ва ҳадафи фароғат ва бедор кардани эҳсосотро дорад. Анъанаи мусиқии калисо мероси арзиши бебаҳост, суруди муқаддас дар якҷоягӣ бо калима қисми таркибии литургияи ботантана мебошад. Суруди муқаддас ҳам аз ҷониби Навиштаҳои Муқаддас ва ҳам аз ҷониби Падарон ва ҳам аз ҷониби Понтифҳои Рим, ки нақши вазирони мусиқии муқаддасро дар ибодати илоҳӣ таъкид кардаанд, ситоиш шудааст.
Имрӯз мо дар бораи вақтхушӣ на баланд бардоштани рӯҳ ҳастем, шояд мо дигар ҳатто дар бораи ибодати муносиб ба Худо ғамхорӣ накунем, ки ин яке аз ҳадафҳои асосиест, ки Қурбонии муқаддаси оммаро ҷашн мегиранд.
Мусиқӣ барои бисёриҳо аз рӯи табиати худ муқаддас аст ва дар вақти омӯхтани асрори илоҳӣ боз ҳам бештар мегардад. Боз як сабаби боз ҳам кашф кардани сарвати он ва ғамхорӣ дар бораи беҳтарин ибораҳои он.