Хушо Жутта аз Тюрингия, рӯзи муқаддас барои 25 июн

(тақрибан 1260)

Таърихи мубораки Ҷуттаи муборак аз Тюрингия

Ҳимоятгари имрӯзаи Пруссия зиндагии худро дар байни сарват ва қудрат оғоз кард, аммо марги як хизматчии оддии камбизоат вафот кард.

Дар ҳақиқат, некӯӣ ва парҳезӣ барои Ҷутта ва шавҳараш, ҳарду дараҷаи олӣ ҳамеша муҳим буданд Ҳар дуи онҳо якҷоя ба зиёратгоҳҳо ба ҷойҳои муқаддаси Ерусалим омодагӣ диданд, аммо шавҳараш дар роҳ мурд. Ла Ютта, бева, пас аз ғамхорӣ ба фарзандонаш, қарор дод, ки ба тавре зиндагӣ кунад, ки вай ба Худо писанд буд ва либосҳо, ҷавоҳирот ва мебелҳои гаронбаҳоеро, ки ба сафи худ мувофиқ буданд, нест кард ва табдил ёфт. Франсискаи дунявӣ, либоси оддии диниро қабул мекунад.

Аз он лаҳза ҳаёти ӯ комилан ба дигарон бахшида шуд: нигоҳубини беморон, бахусус махавиён; таъом додан ба камбағалон, ки дар дӯконҳои худ меомаданд; ба фалаҷ ва нобиное, ки бо ӯ дар хона зиндагӣ мекарданд, кӯмак расонд. Бисёре аз шаҳрвандони Тюринг аз он ки чӣ гуна як хонуми бонуфуз тамоми вақташро сарф кардааст, хандиданд. Аммо Ҷутта чеҳраи Худоро дар камбағалон дид ва барои хизмате, ки метавонист, хизмат кунад.

Тақрибан соли 1260, чанде пеш аз маргаш, Ҷутта дар наздикии ғайримасеҳони Олмони Шарқӣ зиндагӣ мекард. Дар он ҷо вай зоҳиди хурд сохт ва барои табдили онҳо беист дуо гуфт. Вай дар тӯли асрҳо ҳамчун сарпарасти махсуси Пруссия эҳтиром карда мешуд.

Рафикон

Боре Исо гуфта буд, ки шутур аз чашми сӯзан осонтар мегузарад, назар ба он ки шахси сарватманд ба подшоҳии Худо даромада метавонад, ин хабари хеле даҳшатбор аст. Шояд мо бахти бузург надорем, аммо мо, ки дар Ғарб зиндагӣ мекунем, аз баъзе молҳои дунё баҳра мебарем, ки одамони боқимондаи ҷаҳон онро тасаввур карда наметавонанд. Ҷутта хеле хурсандии ҳамсоягонро пас аз марги шавҳараш ихтиёрдорӣ кард ва ҳаёташро ба нигоҳубини касоне бахшид, ки имкон надоштанд. Агар мо ба намунаи ӯ пайравӣ кунем, эҳтимол мардум низ ба мо механданд. Аммо Худо табассум мекунад.