Бо Аве Мария шайтонҳо меларзанд ва мегурезанд

Исо хуб аст, вай мехоҳад ҳамаро наҷот диҳад ва моро комилан мешиносад. Ҳар он чизе, ки мо фикр мекунем, фавран аз ҷониби Ӯ маълум аст, Ӯ ҳама чизро ҳатто пеш аз ташаккули фикрҳои мо медонад.

Исо Худо аст, Ҳақиқати Китоби Муқаддас имрӯз дар баъзе соҳаҳои Калисо рад карда шудааст ва Худо будани мо ба мо, ки Ӯро аз ҳама чизи мавҷуда бештар дӯст медорем, ба мо имкон медиҳад, ки дар ҳама гуна азобҳо ором бошем ва ҳеҷ гоҳ таслим нашавем, зеро ҳеҷ чизи имконнопазир нест барои Исо.
Худованди маҳбуби мо ҳама чизро ба пуррагӣ медонад, ҳатто он чизе ки барои мо номафҳум, номаълум, норавшан аст.

Имон ба Исои Масеҳ ба мо иҷозат медиҳад, ки мо нотавонбин монем ва дар шодию шодии ботинӣ муқовимат намоем ва ба ҳамлаи охирини шайтон ва шогирдонаш, пеш аз он ки қалби покдили Марямро ба даст орад.

Вирҷинияи муборак тамоми ихлосмандони худро бо эҳтиёт муҳофизат мекунад ва дар лаҳзаҳои душвор ҳеҷ кас ошуфта ва мудофиа нахоҳад шуд. Вақте ки мо ӯро бо муҳаббат мехонем, вай фавран дахолат мекунад.

Фидокорони ҳақиқии Бонуи мо бо танҳо як Аве Мария шайтонҳои ба онҳо халалдоршударо водор мекунанд, ки бо Розарияи Муқаддас тамоми шайтонҳо ва ҷаҳаннамро ба ларза андозанд.

Аммо шумо дар ин бора фикр мекунед? Бо Аве Мария шайтонҳо меларзанд ва дарҳол моро тарк мекунанд. Ҳар касе, ки шубҳа дорад, бояд ширкат варзад, ман маънои ҷудоихоҳиро не, балки як дуои оддии озодиро дар назар дорам.

Ҳамин ки қадрдонӣ дасти худро ба сари шахсе, ки дар ҷон ва ё дар бадан ташвишовар аст, мегузорад ва мисли ман хомӯшӣ дуо мекунад, шайтонҳо парвоз мекунанд ва шахс ба сулҳи ботинӣ бармегардад, шодии ҳаёт, шифо АЗ ШАЙТОНҲОИ ШАЙТОНҲО ВА ТИФОҲО ТАБОБАТИ АҶИБЕ БАРОИ ДАХОЛАТИ ИСО.

ҲАМАИ ОДАМОНЕ, КИ БЕМОРИҲО, АЗОБҲОИ ҶИСМОНИЮ РӮҲОН,, МАФТУМИ ПОЙВАСТА Ё ФИКРҲОИ БАД Ё НАФАР БА ОИЛАҲОИ ОНҲО РАФТАНД, БО НАМОЗИ ОЗОД AND ВА ТАБОБАТ МИННАТДОРИИ МАХСУС МЕГИРАНД.
АГАР ШАРИҚЧИЁН инро фаҳманд, калисоҳо аз пагоҳии барвақт то шоми дер бо одамони солим ва бемор мароқ зоҳир мекарданд, дар инҷо сатр барои эътироф ва қабули баракатҳои пешакӣ буд.

Қудрати дуо!

Мо, чунон заиф ва ноустувор, бо дуо гуфтан ба Вирҷинияи муборак аз ҷониби шайтонҳо ва пайравони онҳо дастнорас мешавем, мо лутфу марҳаматҳои махсус ва аксар вақт ҳатто мӯъҷизаҳоро ба даст меорем, ки ба таври инсонӣ ғайриимкон мебошанд.

Мо бояд ҳар рӯз бештар дуо гӯем, на он қадар зиёд дуо гӯем, балки дар асл дуо гӯем, ба он маъно, ки мо бояд ба дуо бо таваҷҷӯҳ ба кӣ дуо гӯем.

Ин бояд дуои самимона ва меҳрубонона нисбати Исо ва Марям бошад. Агар хушкӣ ё қобилияти тамаркуз вуҷуд дошта бошад, мо ҷои хомӯшро меҷӯем ва даъватҳои муҳаббат, ташаккур, ситоиш ва ҷуброн ба ҳардуи онҳо такрор карда мешаванд, дар амал ба ҷон дар ёфтани шавқ кӯмак мекунад ва он гоҳ зебо мешавад, ки дуо гуфтан ва бо Исо ва Марям сӯҳбат кунед.
Азбаски дуо бо Худо сӯҳбат кардан аст, ба ӯ рӯ овардан бо итминони комил, ки ӯ ҳамеша дар он ҷо аст ва моро бениҳоят дӯст медорад.

Ҳатто имрӯз Исо дар паҳлӯи мо медавад ва аз мо хоҳиш мекунад, ки ӯро бо садоқати ҳақиқӣ дӯст дорем!

Исо ба онҳое ки дар дуо инро мепурсанд, қувваи рӯҳонӣ мебахшад ва онҳоро даъват мекунад, то Ӯро ба шахсони дурдаст шиносонанд, зеро Ӯ мехоҳад ба ҳама бигӯяд:
«Ҷасорат, ин Манам, натарс!».

Аз ҷониби падар Ҷулио Мария Скоззаро