Калисои католикӣ дар бораи издивоҷ чиро таълим медиҳад?
Издивоҷ ҳамчун як ниҳоди табиӣ
Издивоҷ барои ҳама фарҳангҳои ҳама синну солҳо як чизи муқаррарӣ аст. Аз ин рӯ, ин як ниҳоди табиӣ, як чизи муқаррарӣ барои тамоми инсоният аст. Дар сатҳи ибтидоии худ издивоҷ иттифоқест, ки байни мард ва зан бо мақсади насл ва дастгирии тарафайн ё муҳаббат. Ҳар як ҳамсар дар издивоҷ бар ивази ҳуқуқ ба ҳамсари дигар аз баъзе ҳуқуқҳо ба ҳаёт даст мекашад.
Гарчанде ки талоқ дар тӯли таърих вуҷуд дошт, вале он дар тӯли якчанд асрҳои охир камёфт буд, ва ин нишон медиҳад, ки ҳатто дар шакли табиии худ, издивоҷ бояд иттифоқи доимӣ ҳисобида шавад.
Унсурҳои як тӯйи табиӣ
Тавре саҳ. Ҷон Хардон дар луғати католикии худ мегӯяд, чаҳор унсуре вуҷуд дорад, ки барои тамоми издивоҷи табиӣ дар тӯли таърих мавҷуданд:
Ин иттифоқи ҷинси муқобил аст.
Ин иттифоқи доимӣ аст, ки танҳо бо марги ҳамсар анҷом меёбад.
То он даме, ки издивоҷ мавҷуд аст, иттиҳодро бо ягон каси дигар истисно мекунад.
Табиат ва истисноии доимии он тибқи шартнома кафолат дода мешавад.
Аз ин рӯ, ҳатто дар сатҳи табиӣ, талоқ, зино ва "издивоҷи ҳамҷинсӣ" ба издивоҷ мувофиқ нестанд ва набудани ӯҳдадорӣ маънои онро дорад, ки ягон издивоҷ сурат нагирифтааст.
Издивоҷ ҳамчун як муассисаи фавқулодда
Аммо, дар калисои католикӣ издивоҷ бештар аз як ниҳоди табиӣ аст; ӯро худи Масеҳ дар иштироки вай дар тӯй дар Қано баланд кард (Юҳанно 2: 1-11), ки вай яке аз ҳафт ибодатҳост. Аз ин рӯ, издивоҷи байни ду масеҳӣ як ҷузъи табиӣ ва ғайритабиӣ аст. Гарчанде ки баъзе масеҳиёни берун аз калисоҳои католикӣ ва православӣ издивоҷро муқаддас мешуморанд, Калисои католикӣ издивоҷро байни ду масеҳии таъмидгирифта талаб мекунад, ба шарте ки он бо мақсади издивоҷи ҳақиқӣ барпо карда шуда бошад. .
Вазирони ҷашнвора
Чӣ гуна издивоҷи байни ду масеҳии католикӣ, вале таъмидгирифта метавонад коҳиш ёбад, агар коҳини католикӣ издивоҷ накунад? Аксарияти одамон, аз ҷумла аксари католикҳои Рум, намефаҳманд, ки хидматгузорони муқаддас худи ҳамсаранд. Дар ҳоле ки Калисо католикҳоро ба таври ҷиддӣ ташвиқ мекунад, ки дар ҳузури як коҳин издивоҷ кунад (ва оммавии арӯсӣ дошта бошад, агар ҳарду ҳамсарони оянда католик бошанд), ба таври қатъӣ рӯҳонӣ лозим нест.
Нишона ва таъсири муқаддас
Ҳамсарон вазирони издивоҷи ақди никоҳ ҳастанд, зеро аломати - аломати берунии ҷашн Массаи издивоҷ нест ё коре, ки коҳин метавонад иҷро кунад, танҳо шартномаи никоҳ аст. Ин маънои литсензияи издивоҷро, ки ҳамсарон аз давлат мегиранд, надорад, аммо ваъдаҳоеро, ки ҳар як ҳамсар ба дигар медиҳад, медиҳад. То он даме ки ҳар як ҳамсар нияти ҳақиқии издивоҷ кардан дорад, ҷашн гирифта мешавад.
Натиҷаи муқаддас афзоиш додани тақдими файз барои ҳамсарон, иштирок дар ҳаёти илоҳии худи Худо мебошад.
Иттиҳоди Масеҳ ва Калисои Ӯ
Ин файзи муқаддас ба ҳамсарон кӯмак мекунад, ки ба ҳамдигар дар инкишофи покӣ кӯмак кунанд ва ба онҳо дар якҷоягӣ дар нақшаи наҷотдиҳии Худо тавассути тарбияи фарзандон дар имон кӯмак кунад.
Бо ин роҳ, издивоҷи муқаддас танҳо иттиҳоди марду зан нест; он дар асл, намуд ва рамзи иттиҳоди илоҳӣ дар байни Масеҳ, домод ва калисои ӯ, арӯс. Ҳамчун масеҳиёни оиладор, ки ҳаёти навро кушодаанд ва ба наҷоти мутақобилаи мо боварӣ дорем, мо на танҳо дар амали эҷодии Худо, балки дар амалҳои кафорати Масеҳ иштирок мекунем.