Садоқат ба фариштаи нигаҳбон ва бахшоиш барои муҳофизат

Фариштаи нигаҳбони муқаддас, аз оғози ҳаёти ман, ту ба ман ҳамчун муҳофиз ва мададгор дода шудаӣ.

Дар ин ҷо, дар ҳузури Парвардигори ман ва Худои ман, модари осмонии ман Марям ва ҳамаи фариштагон ва муқаддасон ман… (ном) гунаҳкори камбағал мехоҳам худро ба шумо тақдим кунам.

Ман ваъда медиҳам, ки ҳамеша ба Худо ва Калисои Модари муқаддас содиқ ва итоаткор хоҳам буд. Ман ваъда медиҳам, ки ҳамеша ба Марям, хонуми ман, Малика ва Модарам бахшида шуда, ӯро ҳамчун намуна аз ҳаёти ман қабул хоҳанд кард. Ман ваъда медиҳам, ки ба шумо, фариштаи муҳофизи ман, ва бо тақвияти қудрати худ, садоқат ба фариштагони муқаддасро, ки дар ин рӯзҳо ба мо ҳамчун гарнизон ва кӯмак дар муборизаи рӯҳонӣ барои ғалабаи Малакути Худо тарғиб карда мешавад, паҳн мекунам.

Аз шумо, фариштаи муқаддас, илтимос мекунам, ки ба ман тамоми қуввати муҳаббати илоҳиро, то ки сӯхта шавад ва тамоми қуввати имон ба ман ато кунад, то ки дигар ҳеҷ гоҳ гумроҳ нашавад. Бигзор дасти шумо маро аз душман муҳофизат кунад. Ман аз шумо илтифоти фурӯтании Марямро хоҳиш мекунам, то вай аз тамоми хатарҳо халос шавад ва ба шумо роҳнамоӣ карда, ба даромадгоҳи Хонаи Падар дар осмон бирасад. Омин.