Садоқати рӯз: дӯсти вафодори муҳаббати худам
Ӯ дӯсти бад аст. Ҳеҷ кас ба мо муҳаббати танзимшавандаи худро манъ карда наметавонад, ки ин моро водор мекунад, ки ҳаётро дӯст дорем ва худро бо фазилатҳо зебу зиннат диҳем; аммо худпарастӣ беназорат аст ва вақте ғаразнок мешавад, ки моро танҳо дар бораи худ фикр кунад, мо танҳо худро дӯст медорем ва мехоҳем, ки дигарон ба мо таваҷҷӯҳ кунанд. Агар мо сухан гӯем, мехоҳем шунавем; агар мо азоб кашем, пушаймон шавед; агар мо кор кунем, моро таъриф кунед; мо намехоҳем муқовимат кунем, бо мо мухолифат кунем, аз мо нафрат кунем. Дар ин оина шумо худро намешиносед?
Номуназзамии муҳаббат ба худ. Аз ин нофаҳмӣ чӣ қадар камбудиҳо ба миён меоянд! Бо каме баҳона кас бетафовут мешавад, ба муқобили дигарон бармехезад ва онҳоро маҷбур мекунад, ки табъи бади худро бардоранд! Гаразҳо, бетоқатӣ, кина ва бадбинӣ дар куҷо пайдо мешаванд? Аз муҳаббат ба худ. Меланхолия, нобоварӣ, ноумедӣ аз куҷо сарчашма мегирад? Аз муҳаббат ба худ. Ғавғоҳо аз куҷо садо медиҳанд? Аз муҳаббат ба худ. Агар мо онро ба даст меовардем, чӣ қадар камтар зарар мерасондем!
Ин корҳои некро вайрон мекунад. Заҳри муҳаббати худ ба он, ки чӣ қадар амалҳои нек креди моро медузданд! Бехудаӣ, хушнудӣ, қаноатмандии табиӣ, ки дар онҷо ҷустуҷӯ карда мешавад, шоистаро пурра ё қисман рабудааст. Чӣ қадар дуоҳо, садақаҳо, шарикон, қурбониҳо бенатиҷа боқӣ хоҳанд монд, зеро онҳо пайдоиши муҳаббат ба худ мебошанд! Ҳар ҷое ки омехта шавад, вайрон ва фасод кунад! Оё шумо барои ронда кардани ӯ тамоми кӯшишҳоро намекунед? Оё шумо ӯро ҳамчун душмани худ нигоҳ намедоред?
АМАЛ. - Некӯии худро мунтазам дӯст доред, яъне тавре ки Худо мехоҳад ва ба шарте ки он ба ҳуқуқи ҳамсояатон зарар нарасонад.