Вафодории рӯз: саркашӣ, қадам ба сӯи бахшоиш

Чӣ гуна бояд бошад. Бо гуноҳҳои худ шумо Худоро, ки Падари беандоза хуб аст, хафа мекунед; Исоро хафа кунед, ки барои муҳаббати шумо Хуни худро то қатраи охирин рехт. Пас оё шумо метавонед дар бораи он фикр кунед, ки ғусса, дард, пушаймонӣ, бе нафрат аз гуноҳи худ, бидуни пешниҳоди он, ки дигар ин корро накунед? Аммо Худо некии олӣ аст, гуноҳ шарри олӣ; дард бояд мутаносиб бошад; бинобар ин он бояд олӣ бошад. Оё дарди шумо чунин аст? Оё он шуморо аз ҳар бадии дигар бештар ранҷ медиҳад?

Нишонаҳои зиддияти ҳақиқӣ. Аломатҳои аслӣ ашки Магдалена, беҳушшавии Гонзага нестанд: чизҳои матлуб, вале нолозим. Даҳшати гуноҳ ва тарси содир кардани он; дарди сазовори ҷаҳаннам будан; ташвиши махфӣ барои аз даст додани Худо ва файзи Ӯ; саъй барои дарёфти он дар Иқрор; саъй барои истифодаи василаи муносиб барои ҳифзи он ва далерии қавӣ барои рафъи монеаҳо барои содиқ мондан: инҳо нишонаҳои зиддияти ҳақиқӣ мебошанд.

Ғизо барои эътироф зарур аст. Агар Исо гуноҳҳоро бе азоби содиркардааш фош кунад, барои ӯ хашмгин хоҳад буд; кадом падар писари худро, ки худро айбдор мекунад, аммо бо хунукназарӣ ва бидуни нияти ислоҳ карданаш мебахшад? Бе ихтилоф чизе нест, Иқрор курбонӣ аст. Оё вақте ки иқрор мекунед, дар ин бора фикр мекунед? Оё шумо дардро ба қадри имкон бедор мекунед? Оё шумо на барои ҷаззобии тавба, бештар аз дурустии имтиҳон хавотиред?

АМАЛ. - Баъзе амали норозигиро иҷро кунед; ин суханонро бас кунед: Ман намехоҳам дар оянда дигар коре содир кунам.