Садоқати рӯз: такрор ба такрор "Исо ман мехоҳам, ки аз они ту бошам"

Ҳаёти пинҳонии кӯдаки Исо. Бозгашт ба пои гаҳвораи Байтулмуқаддас; ба Исо нигар, ки мисли дигар кӯдакон ҳоло хоб аст, акнун чашмонашро кушода ба сӯи Юсуф ва Марям менигарад, ҳоло гиря мекунад ва ҳоло механдад. Магар ин барои Худо як зиндагии маъюб ба назар намерасад? Чаро Исо худро ба шароити кӯдак мутеъ мекунад? Чаро ӯ бо мӯъҷизаҳо ҷаҳонро ҷалб намекунад? Исо ҷавоб медиҳад: Ман мехобам, аммо Дил тамошо мекунад; Ҳаёти ман пинҳон аст, аммо кори ман беист аст.

Дуои Исои кӯдак. Ҳар як лаҳзаи ҳаёти Исо, зеро он аз рӯи итоаткорӣ гирифта шудааст, зеро ӯ комилан ва танҳо барои ҷалоли Падар зиндагӣ мекард, ин дуои ситоиш буд, ин як амали қаноатмандӣ барои мо буд, ки ба адолати илоҳӣ равона карда шавад; аз гаҳвора, гуфтан мумкин аст, ки Исо, ҳатто дар хоб, ҷаҳонро наҷот дод. Кӣ медонад, ки чӣ гуна оҳҳо, ҳадияҳо, қурбониҳоеро, ки ба Падар кардааст, гӯяд? Аз гаҳвора ӯ барои мо мегирист: вай адвокати мо буд.

Дарси зиндагии пинҳон. Мо на танҳо дар ҷаҳон, балки дар муқаддасӣ низ намуди зоҳирӣ меҷӯем. Агар мо мӯъҷизаҳо нишон надиҳем, агар бо ангушт ишора карда нашуда бошем, агар мо аксар вақт дар калисо ҳозир нашавем, мо муқаддас нестем! Исо ба мо таълим медиҳад, ки муқаддасоти дохилиро ҷӯем: ​​сукут, ёдраскунӣ, зиндагӣ кардан барои ҷалоли Худо, маҳз ба иҷрои вазифаи мо, балки барои муҳаббати Худо; дуои қалб, яъне аъмоли муҳаббати Худо, ҳадия, қурбонӣ; якхелагӣ бо Худо дар тулиум. Чаро шумо инро намеҷӯед, ки ин муқаддаси ҳақиқист?

АМАЛ. - Имрӯз такрор кунед- Исо, ман мехоҳам ҳамаи ту бошам.