Садоқати рӯз: фоиданокии ғазаб дар Худо

Ин манбаи фазилат ва шоистагӣ аст. Гармӣ ба ҳазорон имконот имкон медиҳад, ки фазилат аз даст биравад; ва бегоҳӣ ӯ аз камбизоатии худ огоҳ мешавад! Одами боғайрат ба ҳама чиз часпидааст, то ки дар некӣ ба воя расанд: покизагии ният, дуо, қурбонӣ, сабр, садақа, дақиқии вазифа: ва чӣ қадар фазилатҳоро ба амал меорад! Ва, бо назардошти он, ки шоистагии амалҳо пеш аз ҳама аз сабаб ва саъйи он вобаста аст, ки дар як рӯз чӣ қадар хизматҳо имконпазиранд!

Ин манбаи неъматҳои нав аст. Худованд нигоҳи лаззаташро ба сӯи кӣ хоҳад андохт? Вай ганҷҳои худро ба кӣ паҳн хоҳад кард, агар на ба ҷонҳои содиқ, миннатдор ва бо омодагӣ аз онҳо хуб истифода кунад? Ҷонҳои ношукр, гунаҳкороне, ки душмани Худо ҳастанд, ҳамеша лутфҳои бепоён мегиранд; Аммо чӣ қадар бояд ҷонҳои муқаддас, фурӯтан ва пурғайрат, ки ҳамеша ба Худо муттаҳид шудаанд, ки ӯро орзу мекунанд ва барои ӯ зиндагӣ мекунанд, бояд бештар аз он ба даст оранд! Шумо чӣ гуна зиндагӣ мекунед?

Ин манбаи сулҳ ва тасаллӣ аст. Муҳаббат ҳар борро сабук мекунад ва ҳар юғро ширин ва ширин мекунад. Ба онҳое, ки бисёр чизро дӯст медоранд, ҳеҷ чиз харҷ намекунад. Муқаддасон дар байни мухолифин дар куҷо ин сулҳи амиқро ба даст оварданд? Он эътимоди муқаддас, ки онҳоро ба Худо ором кард: шодии байни қурбонӣ ва он ширини муқаддаси қалби шоистаи ҳасад? Рузе моро чӣ чиз ин қадар хушбахт ва қаноатманд кард? Худи салибҳо осон буданд; ҳеҷ чиз моро наметарсонад!… Дар мо, ва мо аз Худо дилсӯз будем; ҳоло ҳама чиз вазнин аст! Чаро? ... Мо ширгарм ҳастем.

АМАЛ. - Се амали муҳаббати оташинро иҷро кунед: Исо, Худои ман, ман туро аз ҳама чиз нафас мекашам.