Садоқат ва дуоҳо ба номи муқаддаси Марям
Дуо БАРОИ НОМИ МАРД
Дуо дар таъмири таҳқирҳо ба исми муқаддаси Ӯ
1. Эй Сегона, ки маҳбубиятро баргузидаӣ ва аз абадият аз Номи Муқаддаси Марям писандидаӣ, барои қудрате, ки ба он ато кардӣ, барои он неъматҳое, ки барои ихлосмандонаш нигоҳ доштӣ, онро барои ман манбаи файз гардон низ .ва хушбахтӣ. Аве Мария….
Муборак аст Номи Муқаддаси Марям. Ҳамду сано, ифтихор ва даъват ҳамеша ҳамеша номи нек ва тавонои Марям аст. Эй номи муқаддас, ширин ва пурқудрати Марям, ҳамеша дар зиндагӣ ва азоби шадид шуморо даъват мекунад.
2. Эй Исои маҳбуб, барои он муҳаббате, ки шумо бо номи Модар азизи худро борҳо ба забон овардаед ва барои тасаллое, ки шумо барои ӯ бо ном задан ба ӯ додаед, ин бандаи бечораи шумо ва ӯро ба нигоҳубини махсус тавсия диҳед. Аве Мария….
Номи муқаддаси Марям ҳамеша муборак бошад. Ҳамеша ситоишшаванда, арҷгузор ва даъватшаванда Номи маҳбуб ва пурқудрати Марям бод. Эй Номи муқаддас, ширин ва тавонои Марям, бигзор ҳамеша туро дар тӯли зиндагӣ ва дар азоб бихонам.
3. Эй фариштагони муқаддас, барои он шодмонӣ, ки ифшои номи Маликаи шумо барои шумо, барои ситоишҳое, ки шумо онро бо он ҷашн гирифтед, ба ман низ тамоми зебоӣ, қудрат ва ширинии онро ошкор созед ва бигзоред, ки ман онро дар ҳама чизи худ бихонам талабот ва алахусус дар арафаи марг. Аве Мария….
Номи муқаддаси Марям ҳамеша муборак бошад. Ҳамеша ситоишшаванда, арҷгузор ва даъватшаванда Номи маҳбуб ва пурқудрати Марям бод. Эй Номи муқаддас, ширин ва тавонои Марям, бигзор ҳамеша туро дар тӯли зиндагӣ ва дар азоб бихонам.
4. Эй муқаддаси Анна, модари хуби Модарам, барои он хурсандие, ки шумо дар вақти талаффузи номи Марям хурдсолатон бо эҳтироми самимӣ ва ё дар сӯҳбат бо Йоахими хубатон эҳсос кардед, ато кунед, ки номи ширини Марям пайваста низ дар лабони ман. Аве Мария….
Номи муқаддаси Марям ҳамеша муборак бошад. Ҳамеша ситоишшаванда, арҷгузор ва даъватшаванда Номи маҳбуб ва пурқудрати Марям бод. Эй Номи муқаддас, ширин ва тавонои Марям, бигзор ҳамеша туро дар тӯли зиндагӣ ва дар азоб бихонам.
5. Ва шумо, эй Марям, ширинтарин, барои лутфе, ки Худо дар гузоштани номи худаш ба шумо ҳамчун духтари маҳбуби худ додааст; барои он муҳаббате, ки шумо ҳамеша ба ӯ бо бахшоиши файзу эҳтиром ба содиқонаш зоҳир кардед, ба ман низ эҳтиром, дӯст доштан ва номидани ин ширинтаринро ато кунед. Бигзор ин нафас, истироҳати ман, хӯроки ман, муҳофизати ман, паноҳгоҳи ман, сипари ман, суруди ман, мусиқии ман, дуои ман, фарёди ман, ҳама чизи ман бо он чизе, ки Исо доштам, то ки пас аз оромии дили ман ва ширинии лабони ман дар давоми ҳаётам, ин шодии ман дар осмон хоҳад буд. Омин. Аве Мария….
Номи муқаддаси Марям ҳамеша муборак бошад. Ҳамеша ситоишшаванда, арҷгузор ва даъватшаванда Номи маҳбуб ва пурқудрати Марям бод. Эй Номи муқаддас, ширин ва тавонои Марям, бигзор ҳамеша туро дар тӯли зиндагӣ ва дар азоб бихонам.
Дуо ба номи ПАДАРИ МАРО
Эй модари тавонои Худо ва модари ман Марям, дуруст аст, ки ман ҳатто сазовори зикр кардани Ту нестам, аммо Ту маро дӯст медорӣ ва наҷоти маро мехоҳӣ. Ба ман иҷозат диҳед, гарчанде ки забонам ифлос аст, то ҳамеша дар муҳофизати ман номи муқаддастарин ва тавонотарини шуморо бигирам, зеро номи шумо кӯмаки онҳоест, ки зиндаанд ва наҷоти мурдагон.
Азизтарин Марям, ширинтарин Марям, ба ман файзе ато фармо, ки номи ту аз ҳоло дар нафаси ҳаёти ман аст. Бону, ҳар дафъае, ки ба шумо занг мезанам, ба ман кӯмак расонданро дер накунед, зеро дар ҳама васвасаҳо ва дар ҳама ниёзҳои худ ман намехоҳам аз ту даъват карданро бас кунам ва ҳамеша такрор кунам: Марям, Марям. Ин чизест, ки ман мехоҳам дар тӯли ҳаётам бикунам ва алалхусус дар соати марг умедворам, ки номи дӯстдоштаи худро дар осмон ҷовидона ҳамду сано гӯям: «Эй марҳамат, эй парҳезгор, эй бокира Марям».
Марям, азизам Марям, чӣ тасаллӣ, чӣ ширинӣ, чӣ боварӣ, чӣ рӯҳияи меҳрубононаи ман, ҳатто ҳангоми гуфтани номи худ ва ё танҳо дар бораи ту фикр кардан! Ман аз Худои худ ва Худованд сипосгузорам, ки ба шумо барои ин номи нек ва пурқувват дод.
Эй хонум, баъзан ном гузоштан барои ман басанда нест, ман мехоҳам шуморо барои муҳаббат ҳарчи бештар даъват кунам; Ман мехоҳам, ки ба ман хотиррасон кунам, ки ман ҳар соат ба шумо занг мезанам, то ман ҳам бо Сент Ансельмо фарёд занам: "Эй номи Модари Худо, ту муҳаббати ман ҳастӣ!".
Марями азизи ман, Исо, маҳбуби ман, Номҳои ширини шумо ҳамеша дар ман ва дар ҳама дилҳо зиндагӣ мекунанд. Ақли ман ҳамаи дигаронро фаромӯш мекунад ва танҳо ва то абад даъват кардани номҳои адовати шуморо фаромӯш накунам.
Раҳокунандаи ман Исо ва модари Марям, вақте ки марги ман фаро расид, вақте ки ҷон бояд ҷисми худро тарк кунад, пас ба ман барои хизмататон, лутфан изҳор намоед, ки суханони охиринро такрор кунед: "Исо ва Марям Ман туро дӯст медорам, Исо ва Марям ба ту дилу ҷон медиҳам ”.
(Сант'Альфонсо Мария де 'Лигуори)