Вафодории амалии имрӯза 27 июл

Наҷоти абадӣ

1. Оё ман наҷот ё маҳкум хоҳам шуд? Фикрҳои даҳшатноке, ки на дар бораи зиндагӣ, на бар тахт, на дар аср, балки дар бораи абадият, дар бораи хушбахтии доимӣ ё бадбахтии ман қарор медиҳанд. Чанд сол пас аз ин, ман бо муқаддасон, бо фариштагон, бо Марям, бо Исо дар осмон дар байни лаззатҳои ночиз хоҳам буд; ё бо девҳо, дар байни доду фарёд ва ноумедии дӯзах? Чанд соли ҳаёт, нек ё бад гузашт, тақдири маро ҳал мекунад. Аммо агар имрӯз тасмим гирифта мешуд, ман чӣ ҳукм медоштам?

2. Оё ман худамро наҷот дода метавонам? Фикри нобоварӣ, ки ҳеҷ фоида надорад. Бо имон аст, ки Худо мехоҳад, ки ҳама наҷот ёбанд. Бо ин мақсад Исо Хуни худро рехт ва ба ман воситаҳои расидан ба наҷотро омӯхт. Дар ҳар лаҳза ваҳйҳо, лутфҳо, кӯмаки махсус ба ман ваъдаи қатъӣ медиҳанд, ки Худо маро дӯст медорад ва барои наҷоти худ ӯҳдадор мешавад. Истифодаи воситаҳо барои таъмини наҷоти мо аз мо вобаста аст. Айби мо, агар не. Шумо барои наҷоти худ кор мекунед?

3. Оё ман пешакӣ таъин кардаам? Фикри ноумедӣ, ки ин қадар ҷонҳоро ба бетартибӣ ва харобӣ бурд! Барои чизҳои заминӣ, барои саломатӣ, барои бахт, барои шӯҳрат, ҳеҷ кас намегӯяд, ки хаста шудан, доруҳо гирифтан бефоида аст, зеро тақдир моро баробар мезанад. Мо аз он фикр мекунем, ки оё пешакӣ таъин шудаем, бале ё не; аммо биёед суханони Петрусро гӯш кунем, ки менависад: Бо корҳои хуб меҳнат кунед ва интихоби худро муайян кунед (II Петр. 1, 10). Оё шумо фикр мекунед, ки бо ин мақсад сахт меҳнат мекунед?

АМАЛ. - Монеаеро, ки ба наҷоти худ монеъ мешавад, фавран бартараф кунед; ба Вирҷиния се Салвег Регинаро қироат мекунад