Садоқати амалии рӯз: дар дуо фурӯтан бошед

Фурӯтании муҳим дар дуо. Чӣ гуна шумо ҷуръат кардед, ки бо шӯҳратпарастӣ ва худнамоӣ аз шоҳ илтимос кунед? Як марди камбағал, ки бо оҳанги мағрур садақа талаб мекард, аз шумо чӣ мегирифт? Мо гадоёни Худо ҳастем, мегӯяд Санкт Августин. Бо он қадар мусибатҳое, ки шуморо аз ҷиҳати ҷисмӣ ва ҷисмонӣ дар тӯли вақт ва то абад нигоҳ медоранд, ин лутфи олист, агар Худованд шуморо гӯш кунад! Ва шумо бар пои худ, пур аз худ, тақрибан сазовори дуо ҳастед! Чӣ ифтихор!

Исо ба мағрурон гӯш намедиҳад. Он масали фарисӣ ва боҷгирро ба хотир меорад. Ин, албатта, гунаҳкор, вале фурӯтан; оне, ки бо фазилатҳои аён ороста шудааст, аммо олиҷаноб: кадомаш дода шуд? Ҳар кӣ худро баланд кунад, хор хоҳад шуд! Дуои фурӯтанон, мегӯяд рӯҳониён, ба осмон ворид мешавад ва касе аз он ҷо намеравад, то ҷавобе дода шавад. Неъмати Худо ба фурӯтанӣ меравад, менависад Петрус. Чанд нафар аз намоз баргаштанд, ки барои ғурур маҳкум карда шудаанд!

Исо фурӯтанона дуо гуфт. Биёед муносибати ӯро дар боғи Гетсемани дида бароем. Исо бо фурӯтанӣ дуо гуфт: дар шахси фурӯтан, зону зада ё бо рӯй ба замин моил шудан; бо суханони фурӯтанона ва гуфт: Падар, агар мумкин бошад, он коса аз ман бигзарад; аммо иродаи ту иҷро шавад, на аз они ман; дар исрори худ фурӯтан буд, ва ҳеҷ кадоме аз шоистаҳои худро барои тақдим кардан пешниҳод накард ва бисёр буд; фурӯтанона дар гӯш нашуниданаш ҳеҷ як мотам нахонд. Агар шумо бо фурӯтанӣ дуо гӯед, шуморо мешунаванд. Оё шумо ба ваъдаи Исо шубҳа доред?

АМАЛ. - Ҳамеша дар фурӯтанӣ ва дар ҳолати нороҳатӣ дар вақти намоз бошед.