Фидокории амалии рӯз: ҳадафҳои оммаи муқаддас

1. Аз ситоиш ба Худо: охири реутикӣ. Ҳар рӯҳ Худовандро ситоиш мекунад. Давр ва замин, шабу рӯз, раъду барқ, ҳама чиз Офаридгори худро баракат медиҳад. Рӯҳи инсон, дуо гуфтан, ба табиат ҳамроҳ мешавад ва Худоро мепарастад; аммо парастиши махлуқот ҳама маҳдуд аст. Танҳо дар оммаи SS. Сегона ба қадри зарурӣ, аз ҷониби Исо, аз ҷониби худи Худо, ҳамчун Қурбонӣ эҳтиром карда мешавад; бо оммаи муқаддас, мо ба Худо шарафи бепоён ато мекунем. Ҳангоми шунидани Масса, ба фикри шумо, ин аввалин намоз аст?

2. Адолати Худоро қонеъ мекунад: охири мусолиҳа. Бо гуноҳҳо инсон метавонад зарари бепоён расонад, зеро ӯ хашм ба Ҷазрати бепоёни Худост; аммо чӣ гуна ба ӯ ҷубронпулӣ диҳад, агар ҳар хайре, ки ба ӯ пешниҳод карда метавонад, ба анҷом расад? Вай Исоро бо Хуни гаронбаҳояш иваз мекунад ва дар маҷмӯъ, бо пешниҳоди Падар, қарзи моро бекор мекунад, бахшиши гуноҳ ва ҷазоро бинобар гуноҳ ба даст меорад; ва дар Пурғулӣ ӯ ҷонҳоро пардохт мекунад ва онҳоро аз оташ раҳо мекунад. Дар бораи ин қадар некиҳои Худо мулоҳиза кунед.

3. Худоро шукр гӯед ва барои файзҳои нав илтимос кунед: Анҷоми эвхаристӣ ва бетаҷриба. Чӣ гуна мо метавонем ба Худо барои ҳамаи тӯҳфаҳояш миннатдорӣ баён кунем? Бо оммаи муқаддас; бо он мо ба Худо тӯҳфаи шоистаи Ӯ, Писари Худро дар сипосгузорӣ тақдим мекунем. Ғайр аз ин, барои ба даст овардани неъматҳои нав, ки Падар онҳоро рад карда метавонад, агар мо аз онҳо дар бораи шоистагии Исои Масеҳи муқаддас истифода барем? Ҳангоми шунидани омма, биёед онро низ барои ин чор мақсад пешниҳод кунем. Ва шумо ҳатто намедонед, ки чаро шумо Массро гӯш мекунед.

АМАЛ. - Ба Худо ҳама оммаҳоро, ки ҷашн гирифта мешаванд, пешниҳод кунед.