Садоқати амалии рӯз: Намунаи бухуреро, ки се марди оқил пешниҳод кардаанд, гиред

Бухур воқеӣ. Ҳангоми баромадан аз кишвари худ, ҷодугарҳо ҳамчун тӯҳфа ба Подшоҳи навзод беҳтарин маҳсулоти дар он ҷо буда ҷамъ оварданд. Мисли Ҳобил ва қалбҳои саховатманд, онҳо на боқимондаҳои дунё, чизҳои бефоида, балки зеботарин ва беҳтарини чизҳои доштаашонро пешниҳод карданд. Биёед ба онҳо тақлид карда, ба Исо қурбонии он оташе, ки ба мо аз ҳама гаронтар меорад, тақдим кунем ... Ин тӯҳфа ва қурбонии бухур барои хушбӯйтарин барои Исо хоҳад буд.

Бухур асроромез. Худованд ҷодугаронро дар интихоби бухур равона кардааст: Исо Худо буд; гаҳвора қурбонгоҳи нав барои Худо - фарзанд буд; ва бухури ҷодугарон аввалин қурбонӣ бо дасти бузургони замин ба Исо тақдим карда шуд. Мо ба Кудак бухури дуоҳои гарму ҷӯшон, бо зуд-зуд партофтани муҳаббатро ба он кас, ки барои наҷоти мо таваллуд шудааст, тақдим мекунем. Оё шумо дуо мегӯед, оё дар ин рӯзҳо дили худро ба Исо баланд мекунед?

Бухур хушбӯй. Дар осмон пирон малҳамҳоро дар ҳузури Барра рехтанд (Апок. V, 8), рамзи парастиши муқаддасон; калисо Мӯйи муқаддасро хушбӯй мекунад, намунаи дуоҳое, ки тахти Худоро истиқбол мекунанд; аммо чӣ маъно дорад, ки бухури дуоҳои моро ба лаҳзае ба Исо фиристед ва сипас ҳамеша ӯро бо гуноҳҳои худ ранҷонем?

АМАЛ. - Ҳар рӯз бухури дуои худро ба Худо пешкаш кунед.