Вафодории амалии рӯз: ваъда додани фиреб аз дурӯғ

Ҳамеша ғайриқонунӣ. Дунёӣ ва баъзан ҳатто шахсони содиқ ба худ дурӯғро ҳамчун як масъалаи ночиз раво мебинанд, то аз баъзе бадӣ ҷилавгирӣ кунанд, маломатро раҳо кунанд, аз ҷазо халос шаванд. Имон бо такя ба фармони Худо, Дурӯғро нагӯ, возеҳ мегӯяд, ки ҳар гуна дурӯғ ғайриқонунӣ аст, на танҳо зарари он, ки бар асари оқибаташ метавонад марговар бошад, балки он чи барои роҳат гуфта мешавад, ҳатто агар он ҳам бошад venial аст, ин ҳамеша гуноҳ аст, яъне хафагӣ нисбати Худо.

Одати дурӯғгӯӣ. Барои дар ҷомеа зиндагӣ кардан сохта шудааст, ки калимаи кӯмаки ҳамдигар ҳамчун бародарони аслӣ ва Кафоратро доро буда, ба ҳамдигар некӣ карданро даъват намудаанд: дурӯғгӯӣ ҷомеаро дар ҷаҳони қаллобӣ ва фиреб, бародарони хоин иваз мекунад. Дар даҳони худ асал доштан ва дар дил ғалладӣ гирифтан чӣ гуна беэътиноӣ аст! Барои майда-чуйда ба хиёнат ба сарварон, баробар ва паст! Оё шумо низ ин одати бад доред?

Дурӯғро ҳама бад мебинанд. Одаме, ки ба дурӯғ гирифтор шудааст, сурх мешавад ва беҳурматӣ ҳис мекунад; ӯ мегӯяд ва баъд аз он нафрат дорад! Чӣ дидани он, ки худро фиреби дурӯғи дигарон мебинем! Рӯҳи нопокро ҳар кӣ дурӯғгӯй меноманд, меноманд. Аммо Худо аз он бештар нафрат дорад, ҳақиқати асл; вай ҳатто барои наҷот додани тамоми ҷаҳон онро қонунӣ намешуморад. Касе ки дурӯғгӯй мегӯяд, ҳалок мешавад; ӯ Ҳанониё ва Сафираро барои як дурӯғ бо марг ҷазо дод; ва дар Покистон чӣ дурӯғе хоҳад буд!

АМАЛ. - Ваъда диҳед, ки ҳамеша аз дурӯғ мегурезед: каме вақтро дар хомӯшӣ аз марг гузаронед.