Январ, моҳи бахшида ба кӯдак Исо. Дар ҳолатҳои душвор

Дуо ба фарзанди пок

барои дар вазъияти дардноки зиндагонй муроҷиат кардан

Эй ҷовидони абадии Падари илоҳӣ, эҳтиёт ва тасаллии мӯъминон, Писари Муқаддаси Исои Масеҳ, аз шарафи тоҷи, оҳ! Нигоҳи меҳрубононаи худро нисбати ҳамаи онҳое, ки ба шумо эътимод доранд, поён диҳед.

Аҳамият диҳед, ки асирии моро чӣ қадар бадбахтӣ ва алам, чӣ гуна хору дардҳост. Ба онҳое, ки дар ин ҷо бисёр азоб мекашанд, раҳм кунед! Ба онҳое ки аз мусибатҳо мотам мегиранд, марҳамат намоед: ба онҳое ки дар тангӣ хобидаанд ва дар бистари дард оҳу нола мекунанд; ба онҳое ки аломати таъқиботи золим аст: ба оилаҳое ки нон ва осоиштагӣ надоранд: ниҳоят ба ҳамаи онҳое ки дар озмоишҳои гуногун буданд, раҳм кунед. ҳаёт, ба шумо такя карда, аз шумо илтиҷои илоҳӣ ва баракатҳои осмонии худро талаб мекунанд.

Эй Исо, Писари муқаддас, танҳо дар дили мо тасаллии ҳақиқӣ пайдо мешавад! Шумо танҳо аз оромии ботинӣ, он сулҳро интизор шуда метавонед, ки оромӣ ва тасаллӣ мебахшад.

Эй Исо, ба мо нигоҳ кун, эй бандагон! табассуми илоҳии худро ба мо нишон диҳед; як наҷотдиҳандаи ростатонро баланд кунед; ва он гоҳ, агар ашки ашк аз ин ғарибӣ бошад ҳам, онҳо ба шабнами тасаллӣ табдил меёбанд!

Эй Исои Муқаддаси Исо, дили ҳар ғамгинро тасаллӣ деҳ ва ба мо ҳамаи неъматҳои лозимаро бидеҳ. Ҳамин тавр шавад.